Οι Δημιουργικές Ημέρες ως προφητική αποκάλυψη

Οι πρώτες 6 σφραγίδες Η γη, η θάλασσα και τα δένδρα Οι 4 άγγελοι και οι 4 Δημιουργικές ημέρες Η πρώτη από τις τρεις "ουαί" Οι αντιπαραθέσεις Γένεσης και Αποκάλυψης Το 6ο Σάλπισμα κατ' αντιστοιχίαν της 6ης Δημιουργικής ημέρας Το 7ο Σάλπισμα, ως αντίθεση και ολοκλήρωση της Θείας Κατάπαυσης Η 8η ημέρα αποκαθιστά τον Παράδεισο της Εδέμ

Όποιος θέλει να δει τη Γένεση ως "επιστημονικό σύγγραμμα", χωρίς να λάβει υπ' όψιν του την Αποκαλυπτική, Προφητική, Θεολογική της "υφή", κάνει μεγάλο μεθοδολογικό σφάλμα, και δεν θα μπορέσει να την εκτιμήσει ποτέ στην πραγματική της διάσταση. Η Γένεση είναι πρώτιστα Θεία αποκάλυψη, και μόνο δευτερευόντως αναζητούμε σε αυτήν επιστημονικές αναφορές, μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν, ως αναφορά σε πραγματικά γεγονότα, που απλώς τα επιβεβαιώνει η επιστήμη. Δεν πρέπει ούτε να εξάγουμε απ' αυτήν επιστημονικά δεδομένα, ούτε να αναζητούμε σ' αυτήν έναν επιστημονικό οδηγό λες και διαβάζουμε εγκυκλοπαίδεια.

.

1. Οι 6 πρώτες σφραγίδες

Η Αγία Γραφή πρέπει να κατανοείται ως ενότητα. Δεν είναι δυνατόν να διασπασθεί σε τμήματα άσχετα το ένα με το άλλο. Και σε κάθε της μέρος, βρίσκεις αναφορές σε άλλα σημεία της Θείας Αποκάλυψης.

Έτσι, οι 6 σφραγίδες που αναφέρονται στο 6ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης, αναφέρονται στα όσα προφήτευσε ο Χριστός στο 24ο κεφάλαιο του Ματθαίου. Πρώτα η 1η έλευση του Χριστού, και μετά πείνα, πόλεμοι, θάνατος, διωγμοί και σάλεμα των δυνάμεων των ουρανών μετά τη Μεγάλη Θλίψη. Όλα αυτά είναι όσα είπε ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ότι θα συνέβαιναν πριν την 2η Παρουσία του, και είναι επίσης όσα συμβαίνουν κατά την παρούσα περίοδο, δηλαδή κατά την περίοδο των Εσχάτων Ημερών.

Όμως αναφερόμενη στην 7η Σφραγίδα, η Αποκάλυψη κάνει έναν ακόμα συσχετισμό: Συσχετίζει τα γεγονότα της 7ης Σφραγίδας, με τα 2 πρώτα κεφάλαια της Γενέσεως!

2. Η γη, η θάλασσα και τα δένδρα

Ξεκινώντας την ανάπτυξη της προφητείας για την 7η Σφραγίδα, η Αποκάλυψη στο 7ο κεφάλαιο, ήδη από την αρχή του, μας κάνει μια περιληπτική αναφορά σε στοιχεία του 1ου κεφαλαίου της Γενέσεως. Μας κάνει γνωστό, ότι πρόκειται να αδικηθούν "η γη", "η θάλασσα" και "τα δένδρα", αμέσως μετά από το σφράγισμα των 144.000 Χριστιανών Ισραηλιτών. Και βεβαίως "η γη και η θάλασσα" όταν αναφέρονται μαζί σε προφητείες, γνωρίζουν οι ασχολούμενοι με αυτές, ότι συμβολίζουν αμφότερα τα έθνη του Ισραήλ και τους Εθνικούς.  Και είναι επίσης γνωστό, ότι "τα δένδρα" στην Αγία Γραφή, συμβολίζουν έθνη (Ησαϊας 14: 6-12. Λουκάς 21: 29-31). Πέρα όμως από τους συμβολισμούς αυτούς, υπάρχει ήδη εδώ μια πρώτη νύξη για τα όσα θα ακολουθήσουν από το 1ο κεφάλαιο της Γενέσεως. Γιατί η Γένεση στις πρώτες της δημιουργικές ημέρες, ασχολείται με τη γη, τη θάλασσα και τα δένδρα. (Γένεσις 1: 9-12). Και όπως θα δούμε στη συνέχεια, υπάρχει ένα παράλληλο των χαρακτηριστικών των Δημιουργικών Ημερών, με τα γεγονότα της 7ης Σφραγίδος.

3. Οι 4 άγγελοι και οι 4 Δημιουργικές ημέρες

Να θυμίσουμε ότι η Γένεση μιλάει στο πρώτο της κεφάλαιο για τους "φωστήρες", (τον ήλιο τη σελήνη και άστρα), μιλάει επίσης για τη γη και τη θάλασσα, για τα φυτά και για τα ύδατα. Και για τα ίδια αυτά πράγματα μας μιλάει η 6η και η 7η Σφραγίδα, στα κεφάλαια 6 και 7 της Αποκάλυψης. Λέτε να είναι τυχαίο;

Στο 8ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης, η 7η Σφραγίδα ανοίγει. Και αρχίζουν να σαλπίζουν οι 7 άγγελοι, και να συμβαίνουν μεταξύ άλλων, τα εξής:

"7 Και ο πρώτος εσάλπισε, και εγένετο χάλαζα και πυρ μεμιγμένα εν αίματι, και εβλήθη εις την γην· και το τρίτον της γης κατεκάη, και το τρίτον των δένδρων κατεκάη, και πας χόρτος χλωρός κατεκάη. 8 Και ο δεύτερος άγγελος εσάλπισε, και ως όρος μέγα πυρί καιόμενον εβλήθη εις την θάλασσαν, και εγένετο το τρίτον της θαλάσσης αίμα, 9 και απέθανε το τρίτον των κτισμάτων των εν τη θαλάσση, τα έχοντα ψυχάς, και το τρίτον των πλοίων διεφθάρη. 10 Και ο τρίτος άγγελος εσάλπισε, και έπεσεν εκ του ουρανού αστήρ μέγας καιόμενος ως λαμπάς, και έπεσεν επί το τρίτον των ποταμών και επί τας πηγάς των υδάτων. 11 και το όνομα του αστέρος λέγεται ο Άψινθος. και εγένετο το τρίτον των υδάτων εις άψινθον, και πολλοί των ανθρώπων απέθανον εκ των υδάτων, ότι επικράνθησαν. 12 Και ο τέταρτος άγγελος εσάλπισε, και επλήγη το τρίτον του ηλίου και το τρίτον της σελήνης και το τρίτον των αστέρων, ίνα σκοτισθή το τρίτον αυτών, και το τρίτον αυτής μη φανή η ημέρα, και η νύξ ομοίως" (Αποκάλυψις 8: 7-12).

Εδώ έχουμε αναλυτικότερα, αυτά για τα οποία μας προϊδέασε το 7ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης: Πληγές ενάντια στη γη και τη θάλασσα και τα δένδρα. Ενώ ήδη είχαν προηγηθεί από το 6ο κεφάλαιο οι αναφορές για πληγές κατά των ουρανίων σωμάτων, ήδη από την 6η Σφραγίδα!

Γη, θάλασσα, δένδρα και φωστήρες. Αυτά τα τέσσερα στοιχεία της προφητείας της Αποκάλυψης αναφέρονται στη Γένεση, στις πρώτες 4 Δημιουργικές ημέρες (ως το εδάφιο 19). Και αυτά τα τέσσερα στοιχεία, είναι χτυπιούνται από τις πληγές της Αποκάλυψης, μέχρι τον 4ο άγγελο που σαλπίζει!!! Μήπως είναι τυχαία και αυτή η σύμπτωση, 4ου αγγέλου και 4ης Δημιουργικής ημέρας;

Η συνέχεια είναι αποκαλυπτική...

4. Η πρώτη από τις τρεις "ουαί"

Συνεχίζοντας, το τελευταίο εδάφιο του 8ου κεφαλαίου της Αποκάλυψης μας πληροφορεί ότι ακολουθούν τρεις "ουαί", (δηλαδή τρία "αλλοίμονο"), κατ' αντιστοιχίαν με τους υπόλοιπους 3 από τους 7 αγγέλους που μένουν ακόμα να σαλπίσουν. Και φαίνεται επίσης εντυπωσιακό, αφ' ενός το ότι οι άγγελοι είναι 7, όπως και οι Δημιουργικές Ημέρες που αναφέρει η Γένεση είναι 7! Και όπως απομένουν άλλες τρεις ημέρες στη Γένεση, μετά την 4η ημέρα με τους φωστήρες, ομοίως και στην Αποκάλυψη που εξετάζουμε, απομένουν άλλοι 3 άγγελοι ως την ολοκλήρωση της κρίσης του Θεού.

Προσέξτε τώρα την επόμενη αναλογία Αποκάλυψης Γενέσεως, όσον αφορά την 5η Δημιουργική ημέρα, με την 1η "ουαί":

Γράφει η Γένεση:

"20 Και είπεν ο Θεός· εξαγαγέτω τα ύδατα ερπετά ψυχών ζωσών και πετεινά πετόμενα επί της γης κατά το στερέωμα του ουρανού. και εγένετο ούτως. 21 και εποίησεν ο Θεός τα κήτη τα μεγάλα και πάσαν ψυχήν ζώων ερπετών, α εξήγαγε τα ύδατα κατά γένη αυτών, και παν πετεινόν πτερωτόν κατά γένος. και είδεν ο Θεός, ότι καλά. 22 και ευλόγησεν αυτά ο Θεός, λέγων· αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και πληρώσατε τα ύδατα εν ταις θαλάσσαις, και τα πετεινά πληθυνέσθωσαν επί της γης. 23 και εγένετο εσπέρα και εγένετο πρωϊ, ημέρα πέμπτη" (Γένεσις 1: 20-23).

Γράφει και η Αποκάλυψη:

"1 Και ο πέμπτος άγγελος εσάλπισε· και είδον αστέρα εκ του ουρανού πεπτωκότα εις την γην, και εδόθη αυτώ η κλείς του φρέατος της αβύσσου, 2 και ήνοιξε το φρέαρ της αβύσσου, και ανέβη καπνός εκ του φρέατος ως καπνός καμίνου καιομένης, και εσκοτίσθη ο ήλιος και ο αήρ εκ του καπνού του φρέατος. 3 και εκ του καπνού εξήλθον ακρίδες εις την γην, και εδόθη αυταίς εξουσία ως έχουσιν εξουσίαν οι σκορπίοι της γης· 4 και ερρέθη αυταίς ίνα μη αδικήσωσι τον χόρτον της γης ουδέ παν χλωρόν ουδέ παν δένδρον, ει μη τους ανθρώπους οίτινες ουκ έχουσι την σφραγίδα του Θεού επί των μετώπων αυτών. 5 και εδόθη αυταίς ίνα μη αποκτείνωσιν αυτούς, αλλ’ ίνα βασανισθώσι μήνας πέντε· και ο βασανισμός αυτών ως βασανισμός σκορπίου, όταν παίση άνθρωπον. 6 και εν ταις ημέραις εκείναις ζητήσουσιν οι άνθρωποι τον θάνατον και ου μη ευρήσουσιν αυτόν, και επιθυμήσουσιν αποθανείν, και φεύξεται απ’ αυτών ο θάνατος. 7 και τα ομοιώματα των ακρίδων όμοια ίπποις ητοιμασμένοις εις πόλεμον, και επί τας κεφαλάς αυτών ως στέφανοι όμοιοι χρυσίω, και τα πρόσωπα αυτών ως πρόσωπα ανθρώπων, 8 και είχον τρίχας ως τρίχας γυναικών, και οι οδόντες αυτών ως λεόντων ήσαν, 9 και είχον θώρακας ως θώρακας σιδηρούς, και η φωνή των πτερύγων αυτών ως φωνή αρμάτων ίππων πολλών τρεχόντων εις πόλεμον. 10 και έχουσιν ουράς ομοίας σκορπίοις και κέντρα, και εν ταις ουραίς αυτών εξουσίαν έχουσι του αδικήσαι τους ανθρώπους μήνας πέντε. 11 έχουσι βασιλέα επ’ αυτών τον άγγελον της αβύσσου· όνομα αυτώ εβραϊστί Αβαδδών, εν δε τη ελληνική όνομα έχει Απολλύων. 12 Η ουαί η μία απήλθεν· ιδού έρχονται έτι δύο ουαί μετά ταύτα" (Αποκάλυψις 9: 1-12).

Προσέξτε τώρα τις αντιστοιχίες:

Στη Γένεση την 5η ημέρα, εξέρχονται από τα ύδατα ιπτάμενα πλάσματα (πετεινά) που πετούν στη γη. Κατ' αντιστοιχίαν στην Αποκάλυψη, εξέρχονται από τον καπνό της Αβύσσου ιπτάμενα πλάσματα (κάτι σαν ακρίδες), που και αυτά πετούν στη γη, βλάπτοντας τους ασφράγιστους με το άγιο Χρίσμα.

Δεν εξετάζουμε εδώ το τι συμβολίζουν όλα αυτά, και το τι θα συμβεί στη γη του Ισραήλ απ' όλα αυτά τα στρατεύματα. Εδώ εξετάζουμε απλώς τις αντιστοιχίες Γένεσης και Αποκάλυψης, ώστε από τους παραλληλισμούς να αναχθούμε σε κατανόηση των προφητειών, με τα κλειδιά που μας δίνουν τέτοιοι παραλληλισμοί.

Βλέπουμε λοιπόν μια εμμονή στον αριθμό 5, κατ' αντιστοιχίαν της 5ης Δημιουργικής ημέρας της Γένεσης, αλλά και τη συνάφεια Αβύσσου και υδάτων, καθώς στη Γένεση τα βαθιά νερά αναφέρονται και ως "Άβυσσος" (Γένεσις 1: 2).

5. Οι αντιπαραθέσεις Γένεσης και Αποκάλυψης

Όμως οι αντιστοιχίες αυτές, ΔΕΝ θέλουν να μας παραπέμψουν σε ομοιότητες, αλλά ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΕΣ!!!

Η διαφορά είναι ότι "τα ύδατα" αναφέρονται ως ο γεννήτορας για κάτι καλό, ενώ η άβυσσος, (τα σκοτεινά και άπατα βάθη), αναφέρονται ως γεννήτορας κακού. Και ενώ τα πτηνά της Γένεσης πετούν στον καθαρό αέρα, οι ακρίδες της Αποκάλυψης εξέρχονται από καπνό, που η ιδιότητά του είναι να σκοτίζει τον αέρα!

Ομοίως, αναφερόμενοι στις προηγούμενες 4 Δημιουργικές ημέρες της Γενέσεως, κατ' αντιστοιχίαν με τα προηγούμενα 4 σαλπίσματα της Αποκάλυψης, ενώ στη Γένεση έχουμε Δημιουργική ενέργεια για δημιουργία φυτών και φωστήρων, και Πνεύμα Θεού επί των υδάτων, στην Αποκάλυψη έχουμε συσκότιση των φωστήρων, καταστροφή των φυτών, και αίμα, θάνατος και δηλητήριο στα ύδατα (Αποκάλυψις 8: 7-12).

Είναι προφανές ότι το μήνυμα που θέλει εδώ να δώσει η Αποκάλυψη, είναι η αντιστροφή της Δημιουργικής ενέργειας του Θεού. Αυτά που ο Θεός δημιούργησε κατά τις Δημιουργικές ημέρες, στις έσχατες αυτές ημέρες της Αποκάλυψης, καταστρέφονται εξ' αιτίας της αμετανοησίας των ανθρώπων, που απομακρύνει τη Δημιουργική πρόνοια του Θεού από τον κόσμο μας.

Αλλά προσέξτε! Η πληγή των ακρίδων δεν αγγίζει αυτούς που χρίσθηκαν με Άγιο Πνεύμα! (Αποκ. 7: 3. 9: 4). Η Χάρις του Θεού είναι παρούσα στον κόσμο, αλλά μόνο σε όσους την επιθυμούν και την αποδέχονται!

6. Το 6ο Σάλπισμα κατ' αντιστοιχίαν της 6ης Δημιουργικής ημέρας

Εισερχόμενοι πλέον στο 6ο Σάλπισμα, που είναι η 2η "ουαί" της Αποκάλυψης, έχουμε την εξής αντιστοιχία:

Στη Γένεση, έχουμε δημιουργία ζώων της ξηράς:

"24 Και είπεν ο Θεός· εξαγαγέτω η γη ψυχήν ζώσαν κατά γένος, τετράποδα και ερπετά και θηρία της γης κατά γένος. και εγένετο ούτως. 25 και εποίησεν ο Θεός τα θηρία της γης κατά γένος, και τα κτήνη κατά γένος αυτών και πάντα τα ερπετά της γης κατά γένος αυτών. και είδεν ο Θεός, ότι καλά. 26 και είπεν ο Θεός· ποιήσωμεν άνθρωπον κατ ‘ εικόνα ημετέραν και καθ ‘ ομοίωσιν, και αρχέτωσαν των ιχθύων της θαλάσσης και των πετεινών του ουρανού και των κτηνών και πάσης της γης και πάντων των ερπετών των ερπόντων επί γης γης. 27 και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον, κατ ‘ εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν, άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς. 28 και ευλόγησεν αυτούς ο Θεός, λέγων· αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και πληρώσατε την γην και κατακυριεύσατε αυτής και άρχετε των ιχθύων της θαλάσσης και των πετεινών του ουρανού και πάντων των κτηνών και πάσης της γης και πάντων των ερπετών των ερπόντων επί της γης" (Γένεσις 1: 24-28).

Το βασικό χαρακτηριστικό της αναφοράς αυτής της Γενέσεως, είναι ΤΑ ΖΩΑ, και η εξουσία του ανθρώπου επ' αυτών, ως βασιλιάς της κτίσεως. Τι έχουμε όμως στην Αποκάλυψη, κατά το 6ο Σάλπισμα;

"16 και ο αριθμός των στρατευμάτων του ίππου δύο μυριάδες μυριάδων· ήκουσα τον αριθμόν αυτών. 17 και ούτως είδον τους ίππους εν τη οράσει και τους καθημένους επ’ αυτών, έχοντας θώρακας πυρίνους και υακινθίνους και θειώδεις· και αι κεφαλαί των ίππων ως κεφαλαί λεόντων, και εκ των στομάτων αυτών εκπορεύεται πυρ και καπνός και θείον. 18 από των τριών πληγών τούτων απεκτάνθησαν το τρίτον των ανθρώπων, εκ του πυρός και του καπνού και του θείου του εκπορευομένου εκ των στομάτων αυτών. 19 η γαρ εξουσία των ίππων εν τω στόματι αυτών εστι και εν ταις ουραίς αυτών· αι γαρ ουραί αυτών όμοιαι όφεσιν, έχουσαι κεφαλάς, και εν αυταίς αδικούσι. 20 και οι λοιποί των ανθρώπων, οί ουκ απεκτάνθησαν εν ταις πληγαίς ταύταις, ου μετενόησαν εκ των έργων των χειρών αυτών, ίνα μη προσκυνήσωσι τα δαιμόνια και τα είδωλα" (Αποκάλυψις 9: 16-20).

Προσέξτε λοιπόν τη διαφορά: Ο Θεός στη Γένεση δίνει στον άνθρωπο εξουσία επί των ζώων, και τον κάνει βασιλιά της κτίσης, για να την οδηγήσει στην αφθαρσία. Αλλά ο άνθρωπος σε αντίθεση με τη βουλή του Θεού, γίνεται ειδωλολάτρης, ΥΠΟΤΑΣΣΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΤΙΣΗ, θεοποιώντας την, και λατρεύοντας την κτίση αντί για τον κτίσαντα. "φάσκοντες είναι σοφοί εμωράνθησαν, 23 και ήλλαξαν την δόξαν του αφθάρτου Θεού εν ομοιώματι εικόνος φθαρτού ανθρώπου και πετεινών και τετραπόδων και ερπετών. 24 Διο και παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εν ταις επιθυμίαις των καρδιών αυτών εις ακαθαρσίαν του ατιμάζεσθαι τα σώματα αυτών εν αυτοίς, 25 οίτινες μετήλλαξαν την αλήθειαν του Θεού εν τω ψεύδει, και εσεβάσθησαν και ελάτρευσαν τη κτίσει παρά τον κτίσαντα" (Ρωμαίους 1: 22-25).

Και ποιο είναι το αποτέλεσμα, όταν ο άνθρωπος υποτάσσεται σε μια θεοποιημένη κτίση; Η κτίση ΤΟΝ ΣΥΝΤΡΙΒΕΙ! Αυτό είναι ένα από τα πράγματα που θέλει να δείξει η Αποκάλυψη, όταν παρομοιάζει τα στρατιωτικά οχήματα του πολέμου στο 6ο Σάλπισμα, με εικόνες λεόντων, ίππων και φιδιών. Ότι η κτίση, δεν είναι πλέον υποτεταγμένη στον άνθρωπο, και ο άνθρωπος αντί να αφθαρτοποιήσει την κτίση, στις έσχατες αυτές ημέρες, θα φθαρεί από την κτίση, την οποία θεοποίησε!

Ο Θεός στην 6η Δημιουργική ημέρα της Γένεσης, δίνει εξουσία στον άνθρωπο επί της κτίσεως. Αλλά κατά το 6ο Σάλπισμα της Αποκάλυψης, δίνει εξουσία στην κτίση κατά του ανθρώπου, να τον φθείρει. Μήπως και συνέλθει ο άνθρωπος από την ειδωλολατρία και αποζητήσει τον Θεό. Αλλά "ου μετανόησαν εκ των έργων των χειρών αυτών", με αποτέλεσμα να υποστούν και την τρίτη και τελευταία "ουαί" της Αποκάλυψης, κατά την 7η και τελευταία Σάλπιγγα.

7. Το 7ο Σάλπισμα, ως αντίθεση και ολοκλήρωση της Θείας Κατάπαυσης

Προς το τέλος της 6ης Σάλπιγγας, μας λέει η Αποκάλυψη το εξής σημαντικό:

"5 Και ο άγγελος, ον είδον εστώτα επί της θαλάσσης και επί της γης, ήρε την χείρα αυτού την δεξιάν εις τον ουρανόν 6 και ώμοσεν εν τω ζώντι εις τους αιώνας των αιώνων, ος έκτισε τον ουρανόν και τα εν αυτώ και την γην και τα εν αυτή και την θάλασσαν και τα εν αυτή, ότι χρόνος ουκέτι έσται, 7 αλλ’ εν ταις ημέραις της φωνής του εβδόμου αγγέλου, όταν μέλλη σαλπίζειν, και ετελέσθη το μυστήριον του Θεού, ως ευηγγέλισε τους δούλους αυτού τους προφήτας" (Αποκάλυψις 10: 5-7).

Δείτε σε αυτά τα λόγια, άλλο ένα ερμηνευτικό "κλειδί", που μας βοηθάει να ξεκλειδώσουμε τον συμβολισμό της 7ης Σφραγίδας, σε αντιστοιχία με τη Γένεση. Όπως στο 1ο κεφάλαιο της Γένεσης, η αφήγηση ξεκινάει με τη δημιουργία ουρανού, γης, και θάλασσας, και συνεχίζει με τη δημιουργία των ζώων, έτσι και εδώ, γίνεται αναφορά σε αυτό καθεαυτό το γεγονός της Δημιουργίας της Γενέσεως. Μάλιστα, είναι ακόμα πιο δεικτικό το χωρίο αυτό της Αποκάλυψης, "φωνάζοντας" ότι αντιστοιχεί με τα τρία πρώτα εδάφια του δευτέρου κεφαλαίου της Γένεσης:

"1 Και συνετελέσθησαν ο ουρανός και η γη και πας ο κόσμος αυτών. 2 και συνετέλεσεν ο Θεός εν τη ημέρα τη έκτη τα έργα αυτού, α εποίησε, και κατέπαυσε τη ημέρα τη εβδόμη από πάντων των έργων αυτού, ων εποίησε. 3 και ευλόγησεν ο Θεός την ημέραν την εβδόμην και ηγίασεν αυτήν· ότι εν αυτή κατέπαυσεν από πάντων των έργων αυτού, ων ήρξατο ο Θεός ποιήσαι" (Γένεσις 2: 1-3).

Ο παραλληλισμός των 7 Δημιουργικών ημερών, με τις 7 Σάλπιγγες της Αποκάλυψης, συνεχίζεται πλέον εντονότερα. Στην 7η Δημιουργική ημέρα ο Θεός καταπαύει από των έργων Του στη Γένεση, και ομοίως, στο 7ο Σάλπισμα της Αποκάλυψης "τελειώνει το μυστήριο του Θεού". Μάλιστα λέει χαρακτηριστικά στην Αποκάλυψη: "χρόνος ουκέτι έσται". Μια φράση που ταιριάζει και στο τελείωμα των βασάνων της ανθρωπότητας με το τέλος της 7ης Σάλπιγγας, και την έλευση του ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΑΙΩΝΟΣ (και όχι χρόνου πλέον), αλλά ταιριάζει και στην 7η Δημιουργική ημέρα της Γένεσης, για την οποία έχουμε ήδη δείξει σε άλλη μας μελέτη ότι δεν είναι χρονική ημέρα, αλλά πρόκειται για μια παράλληλη διάσταση του χρόνου, ανώτερη από τον χρόνο. Πρόκειται για τον ΑΙΩΝΑ των Αγίων, που συμπορεύεται εν παραλλήλω με την 6η Δημιουργική ημέρα, κατά την οποία δημιουργήθηκε ο άνθρωπος.

Και όπως στην Κατάπαυση του Θεού υπάρχει "ειρήνη" και "ανάπαυση" εντός της 7ης ημέρας Κατάπαυσης των αγίων στον Παράδεισο, αλλά αγώνας επιβίωσης στην 6η Δημιουργική ημέρα στην οποία εκβλήθηκε ο Αδάμ, έτσι συμβαίνει και με την Αποκάλυψη. Κατά τη διάρκεια της 7ης Σάλπιγγας εξακολουθεί να υπάρχει πόλεμος και βασανισμός για τους ανθρώπους της γης, αλλά ανάπαυση για όσους βρίσκονται ήδη στην 7η ημέρα Κατάπαυσης από την οποία είχε πέσει ο Αδάμ:

"9 Και άλλος άγγελος τρίτος ηκολούθησεν αυτοίς λέγων εν φωνή μεγάλη· ει τις προσκυνεί το θηρίον και την εικόνα αυτού, και λαμβάνει το χάραγμα επί του μετώπου αυτού ή επί την χείρα αυτού, 10 και αυτός πίεται εκ του οίνου του θυμού του Θεού του κεκερασμένου ακράτου εν τω ποτηρίω της οργής αυτού, και βασανισθήσεται εν πυρί και θείω ενώπιον των αγίων αγγέλων και ενώπιον του αρνίου. 11 και ο καπνός του βασανισμού αυτών εις αιώνας αιώνων αναβαίνει, και ουκ έχουσιν ανάπαυσιν ημέρας και νυκτός οι προσκυνούντες το θηρίον και την εικόνα αυτού, και ει τις λαμβάνει το χάραγμα του ονόματος αυτού. 12 ­Ωδε η υπομονή των αγίων εστίν, οι τηρούντες τας εντολάς του Θεού και την πίστιν Ιησού.

 13 Και ήκουσα φωνής εκ του ουρανού λεγούσης· γράψον, μακάριοι οι νεκροί οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες απ’ άρτι. ναι, λέγει το Πνεύμα, ίνα αναπαύσωνται εκ των κόπων αυτών· τα δε έργα αυτών ακολουθεί μετ’ αυτών" (Αποκάλυψις 14: 9-13).

Και εδώ δηλαδή, υπάρχει αυτή η αντιστροφή που παρατηρήσαμε και στις προηγούμενες Σάλπιγγες. Όσα ο Θεός θέλησε να είναι ειρηνικά και ευλογημένα, οι άνθρωποι τα μετέτρεψαν σε αιτία βασανισμού και θλίψης. Αλλά ο βασανισμός και η θλίψη, δεν είναι για όλους. Υπάρχουν και αυτοί που έχουν ήδη ξεφύγει, καταφεύγοντας στην Κατάπαυση του Θεού δια της αγιότητας. Είναι οι ψυχές των αγίων, που κοιμήθηκαν εν Κυρίω. Αυτοί έχουν εισέλθει στον Παράδεισο των ψυχών, στην Κατάπαυση του Θεού, στην 7η Δημιουργική Του ημέρα, από την οποία έπεσε ο Αδάμ. Αυτοί δεν θα βασανισθούν από τα δραματικά γεγονότα της 7ης Σάλπιγγας, γιατί γι' αυτούς "χρόνος ουκ έσται έτι". Ξέφυγαν από τον χρόνο, και εισήλθαν στην αιωνιότητα της Κατάπαυσης του Θεού.

Όμως, σε αντίθεση με αυτούς, οι ειδωλολάτρες που προσκυνούν την κτίση, και που θα προσκυνήσουν το Αντίχριστο Θηρίο και την εικόνα του, "ουκ έχουν ανάπαυσιν" "εις αιώνας αιώνων", δηλαδή ακόμα και πέραν του χρόνου, όταν θα φθάσει στο τέλος του. Όπως οι άγιοι αν και ζουν εντός της 6ης Δημιουργικής ημέρας που βρισκόμαστε, παράλληλα μετέχουν στην 7η ημέρα της Κατάπαυσης του Θεού, αντίστροφα οι λάτρεις της κτίσης, ακόμα και όταν θα μετέχουν του Μέλλοντος αιώνος, ΔΕΝ θα ανήκουν σε αυτή την 7η ημέρα Κατάπαυσης, αλλά ο βασανισμός της κακίας τους θα τους ακολουθεί "εις αιώνας αιώνων", ακόμα και εντός της 8ης ημέρας της ανάστασης των σωμάτων, που είναι ο Μέλλων Αιώνας της αφθαρσίας.

Επιστρέφοντας στον παραλληλισμό Γενέσεως και Αποκάλυψης, είναι χαρακτηριστικό το ότι επικεντρώνει η Αποκάλυψη την προσοχή, στην προσκύνηση του "ΘΗΡΙΟΥ", δηλαδή του Αντιχρίστου. Μια περισσότερο προσεκτική ματιά σε αυτή την αναφορά, (ανεξαρτήτως εκπλήρωσης της προφητείας), δείχνει ότι ούτε αυτές οι αναφορές είναι άσχετες με τη θεώρηση της Γενέσεως!

Η Αποκάλυψη επικεντρώνει στο αποκορύφωμά της, στην προσκύνηση των ανθρώπων προς το "Θηρίο" και την "εικόνα" του. Έχουμε δηλαδή και πάλι ζήτημα ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑΣ. Έχουμε τον βασιλιά της κτίσεως άνθρωπο, να προσκυνάει ένα ζώο! Ανεξάρτητα από το ότι η προφητεία εκπληρώνεται σε έναν άνθρωπο (στον Αντίχριστο), η αναφορά του "Θηρίου" ως ζώου, δεν είναι καθόλου τυχαία. Δεν θέλει να δείξει μόνο την αποκτήνωσή του, αλλά θέλει και πάλι να μας παραπέμψει στη Γένεση!

Είδαμε ότι η 7η Σάλπιγγα είναι αντίστοιχη με την 7η Ημέρα Κατάπαυσης της Γενέσεως. Δηλαδή με την παρουσία του Αδάμ στον Παράδεισο. Εκεί στον Παράδεισο όμως, ο Αδάμ ήταν ο βασιλιάς της κτίσεως, και τα ζώα υποτάσσονταν σε αυτόν. Εδώ όμως, στην 7η Σάλπιγγα, οι άνθρωποι είναι δούλοι της κτίσεως, προσκυνώντας ζώα! Στον Παράδεισο ο Θεός ανακατασκεύασε τα Θηρία κάνοντάς τα ειρηνικά "και έπλασεν ο Θεός έτι εκ της γης πάντα τα θηρία του αγρού και πάντα τα πετεινά του ουρανού" (Γένεσις 2: 19). Αντιθέτως στην Αποκάλυψη "εδόθη αυτώ (στον θάνατο), εξουσία επί το τέταρτον της γης, αποκτείναι εν ρομφαία και εν λιμώ και εν θανάτω και υπό των θηρίων της γης" (Αποκάλυψη 6: 8). Και όταν μιλάει για τα "θηρία της γης", δεν είναι σχήμα λόγου, ούτε μιλάει μόνο για τους προδρόμους του Αντιχρίστου και για τον Αντίχριστο. Μιλάει και κατά γράμμα για την εξουσία των θηρίων επί του ανθρώπου, σε αντίθεση με την ευλογία του Θεού να άρχει ο άνθρωπος επί των θηρίων, και σε αντίθεση με το ότι ότι Θεός επανακατασκεύασε στον Παράδεισο για τον Αδάμ "έτι" τα Θηρία της γης.

Η έκφραση "τα θηρία της γης", δεν είναι ούτε αυτή τυχαία. Ούτε σημαίνει μόνο τις κυβερνήσεις της Μέσης Ανατολής. Η λέξη: "της γης", παραπέμπει στα θηρία της 6ης Δημιουργικής ημέρας, που πλάσθηκαν "εκ της γης" (Γένεσις 1: 25). Για τα θηρία αυτά, λέει η Γένεση: "εξαγαγέτω η γη". Σε αντίθεση, για τα θηρία της 5ης Δημιουργικής ημέρας, γράφει: "εξαγαγέτω τα ύδατα" (Γένεσις 1: 20).

Σε αρμονία με τη Γένεση λοιπόν, όπου αναφέρονται τα θηρία τα "εκ της θαλάσσης", αλλά και τα "εκ της γης", κατά τον ίδιο τρόπο, στη διάρκεια των Σαλπισμάτων της κρίσης του Θεού στον κόσμο μας, τα θηρία της γης αλλά και της Αβύσσου, στρέφονται κατά της ανθρωπότητας:

"Και εστάθην επί την άμμον της θαλάσσης· και είδον εκ της θαλάσσης θηρίον αναβαίνον, έχον κέρατα δέκα και κεφαλάς επτά... 11 Και είδον άλλο θηρίον αναβαίνον εκ της γης, και είχε κέρατα δύο όμοια αρνίω, και ελάλει ως δράκων. 12 και την εξουσίαν του πρώτου θηρίου πάσαν ποιεί ενώπιον αυτού. και ποιεί την γην και τους εν αυτή κατοικούντας ίνα προσκυνήσωσι το θηρίον το πρώτον" (Αποκάλυψις 13: 1, 11,12).

Ο άνθρωπος λάτρεψε κτίσματα, και κτίσματα στρέφονται εναντίον του και τον κατασπαράζουν. Ο Αντίχριστος και ο Ψευδοπροφήτης, τα δύο πρόσωπα της δαιμονικής Τριάδος, (το τρίτο είναι ο Δράκων, ο Διάβολος), πλασμένα κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν του πεπτωκότος ανθρώπου, φέρουν όλα τα άγρια έστικτα της θηριώδους φύσης, την οποία λάτρεψε ο άνθρωπος.

Μάλιστα, είναι ενδιαφέρον, ότι όταν αρχίζουν να χύνονται οι φιάλες της οργής του Θεού στον κόσμο του Αντιχρίστου, κατά την 7η Σάλπιγγα, η πέμπτη φιάλη χύνεται στον θρόνο του θηρίου (Αποκάλυψις 16: 10) "του εκ της θαλάσσης", το οποίο μάλιστα στη Γένεση εξέρχεται από τη θάλασσα την 5η Δημιουργική ημέρα! Η Αποκάλυψις ξανά και ξανά, επανέρχεται να μας θυμίζει ότι ακολουθεί εν παραλλήλω την ιστορία της Γένεσης, αλλά με μια καινούργια αρνητική χροιά, μια καταστροφική και φρικτή ενέργεια, που αντισταθμίζει τη Δημιουργική πρόνοια του Θεού στη Γένεση. Δείχνει έτσι το αποτέλεσμα που έχει επιφέρει στην κτίση η ειδωλολατρία, αντί για τη λατρεία του Ακτίστου Θεού.

Και μια και μιλήσαμε για τις "φιάλες" της οργής του Θεού, θυμίζουμε ότι η 6η φιάλη χύνεται στον Ευφράτη:

"12 Και ο έκτος εξέχεε την φιάλην αυτού επί τον ποταμόν τον μέγαν τον Ευφράτην· και εξηράνθη το ύδωρ αυτού" (Αποκάλυψη 16: 12).

Μα γιατί ειδικά στον Ευφράτη;

Πέρα από την εκπλήρωση της προφητείας, για μια φορά ακόμα μας θυμίζει η Αποκάλυψη, ότι ακολουθεί κατά πόδας την αφήγηση της Γενέσεως:

"10 ποταμός δε εκπορεύεται εξ Εδέμ ποτίζειν τον παράδεισον· εκείθεν αφορίζεται εις τέσσαρας αρχάς. 11 όνομα τω ενί Φισών· ούτος ο κυκλών πάσαν την γην Ευιλάτ, εκεί ου εστι το χρυσίον· 12 το δε χρυσίον της γης εκείνης καλόν· και εκεί εστιν ο άνθραξ και ο λίθος ο πράσινος. 13 και όνομα τω ποταμω τω δευτέρω Γεών· ούτος ο κυκλών πάσαν την γην Αιθιοπίας. 14 και ο ποταμός ο τρίτος Τίγρις· ούτος ο προπορευόμενος κατέναντι Ασσυρίων. ο δε ποταμός ο τέταρτος Ευφράτης" (Γένεσις 2: 10-14).

Το ένα από τα 4 ποτάμια που πότιζε τον Παράδεισο της Εδέμ, είναι ο Ευφράτης. Ο οποίος ενώ στη Γένεση αποτελεί ευλογία για τον άνθρωπο, ως ζωοδότης του ειρηνικού Παραδείσου, στην 6η φιάλη της 7ης Σάλπιγγας της Αποκάλυψης ξεραίνεται και αποτελεί πλέον καταστροφή, και αιτία Παγκοσμίου Πολέμου! Η Χάρις του Θεού αποσύρεται από κάθε τι το οποίο αρχικά ευλόγησε, και ο άνθρωπος απομένει έρμαιο των καταστάσεων τις οποίες δημιούργησε η στροφή του προς τα κτίσματα, αντί για τον Θεό του.

Αλλά οι ομοιότητες με τη Γένεση δεν σταματούν εδώ. Ακολουθούν την Αποκάλυψη ως το τέλος της! Και είναι φυσικά αδύνατον να τις παρακολουθήσουμε όλες στα πλαίσια αυτού του άρθρου. Γι' αυτό βλέπουμε εδώ μόνο τις σημαντικότερες ομοιότητες και αντιθέσεις, ως κλειδιά για περαιτέρω μελέτη και αποσυμβολισμό αυτού του βαθύτατου και πολυεπίπεδου προφητικού βιβλίου.

Γι' αυτό ας σταθούμε σε κάποιες λίγες ομοιότητες (αλλά και αντιθέσεις ταυτόχρονα), που παρουσιάζει με τη Γένεση:

"και ωκοδόμησεν ο Θεός την πλευράν, ην έλαβεν από του Αδάμ, εις γυναίκα και ήγαγεν αυτήν προς τον Αδάμ. 23 και είπεν Αδάμ· τούτο νυν οστούν εκ των οστέων μου και σάρξ εκ της σαρκός μου· αύτη κληθήσεται γυνή... 25 και ήσαν οι δύο γυμνοί, ό τε Αδάμ και η γυνή αυτού, και ουκ ησχύνοντο" (Γένεσις 2: 22-25).

Έχουμε λοιπόν την Εύα, τη γυναίκα του Αδάμ, γυμνή στον Παράδεισο, και αθώα, "πλασμένη για τον Αδάμ". Αντιθέτως, έχουμε στην Αποκάλυψη τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη, (την επίγεια Ιερουσαλήμ του Αντιχρίστου), στην έρημο, ντυμένη πολυτελώς και πόρνη, αν και πλάσθηκε και αυτή για τον Χριστό, τον 2ο Αδάμ:

"3 και απήνεγκέ με εις έρημον εν πνεύματι. και είδον γυναίκα καθημένην επί το θηρίον το κόκκινον, γέμον ονόματα βλασφημίας, έχον κεφαλάς επτά και κέρατα δέκα. 4 και η γυνή ην περιβεβλημένη πορφυρούν και κόκκινον και κεχρυσωμένη χρυσίω και λίθω τιμίω και μαργαρίταις, έχουσα ποτήριον χρυσούν εν τη χειρί αυτής, γέμον βδελυγμάτων, και τα ακάθαρτα της πορνείας της γης, 5 και επί το μέτωπον αυτής όνομα γεγραμμένον· μυστήριον, Βαβυλών η μεγάλη, η μήτηρ των πορνών και των βδελυγμάτων της γης" (Αποκάλυψις 17: 3-5 και Ωσηέ 3: 1).

Και ενώ η Βαβυλώνα η Μεγάλη είναι "η μητέρα των πορνών και των βδελυγμάτων της γης", η Εύα, η γυναίκα του Αδάμ είναι: "μήτηρ πάντων των ζώντων" (Γένεσις 3: 20), εις τύπον της Παναγίας μας.

Και το 7ο και τελευταίο Σάλπισμα, τελειώνει με το τελευταίο "ουαί", κατά της πόρνης Βαβυλώνας της Μεγάλης.

8. Η 8η ημέρα αποκαθιστά τον Παράδεισο της Εδέμ

Όμως δεν είναι όλα τόσο μαύρα. Με το τέλος της 7ης Σάλπιγγας, παύουν οι αντιθέσεις, και μένουν οι ομοιότητες της Αποκάλυψης με τη Γένεση. Και αντί για την πόρνη Βαβυλώνα τη Μεγάλη, την επίγεια Ιερουσαλήμ, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ο 2ος Αδάμ, λαμβάνει γυναίκα λαμπερή και αγνή την Εκκλησία, σαν την Εύα του Παραδείσου, όταν φέρθηκε στον Αδάμ:

"1 Και είδον ουρανόν καινόν και γην καινήν· ο γαρ πρώτος ουρανός και η πρώτη γη απήλθον, και η θάλασσα ουκ έστιν έτι. 2 και την πόλιν την αγίαν Ιερουσαλήμ καινήν είδον καταβαίνουσαν εκ του ουρανού από του Θεού, ητοιμασμένην ως νύμφην κεκοσμημένην τω ανδρί αυτής. 3 και ήκουσα φωνής μεγάλης εκ του ουρανού λεγούσης· ιδού η σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων, και σκηνώσει μετ’ αυτών, και αυτοί λαός αυτού έσονται, και αυτός ο Θεός μετ’ αυτών έσται... 9 Και ήλθεν εις των επτά αγγέλων των εχόντων τας επτά φιάλας τας γεμούσας των επτά πληγών των εσχάτων, και ελάλησε μετ’ εμού λέγων· δεύρο δείξω σοι την νύμφην την γυναίκα του αρνίου. 10 και απήνεγκέ με εν πνεύματι επ’ όρος μέγα και υψηλόν, και έδειξέ μοι την πόλιν την αγίαν Ιερουσαλήμ καταβαίνουσαν εκ του ουρανού από του Θεού, 11 έχουσαν την δόξαν του Θεού" (Αποκάλυψις 21: 1-3, 9-11).

Αυτή είναι "οστούν εκ των οστέων Του, και σαρξ εκ της σαρκός Του" (Γένεσις 2: 23), "και ο Χριστός κεφαλή της εκκλησίας, και αυτός εστι σωτήρ του σώματος" (Εφεσίους 5: 23).

Στη συνέχεια, στο τελευταίο κεφάλαιο της Αποκάλυψης περιγράφεται η γυναίκα του Χριστού, η Εκκλησία, η αγία πόλις, με περιγραφές που την ταυτίζουν με τον Παράδεισο της Εδέμ:

"1 Και έδειξέ μοι ποταμόν ύδατος ζωής λαμπρόν ως κρύσταλλον, εκπορευόμενον εκ του θρόνου του Θεού και του αρνίου. 2 εν μέσω της πλατείας αυτής και του ποταμού εντεύθεν και εκείθεν ξύλον ζωής, ποιούν καρπούς δώδεκα, κατά μήνα έκαστον αποδιδούν τον καρπόν αυτού, και τα φύλλα του ξύλου εις θεραπείαν των εθνών. 3 και παν κατάθεμα ουκ έσται έτι· και ο θρόνος του Θεού και του αρνίου εν αυτή έσται, και οι δούλοι αυτού λατρεύσουσιν αυτώ 4 και όψονται το πρόσωπον αυτού, και το όνομα αυτού επί των μετώπων αυτών. 5 και νύξ ουκ έσται έτι, και ου χρεία λύχνου και φωτός ηλίου, ότι Κύριος ο Θεός φωτιεί αυτούς, και βασιλεύσουσιν εις τους αιώνας των αιώνων" (Αποκάλυψις 22 κεφ.).

Στο τελευταίο της κεφάλαιο η Αποκάλυψη ολοκληρώνει την ταύτισή της με τη Γένεση, δείχνοντας ότι τελικά, όταν οι άνθρωποι θα λατρεύσουν τον Κτίστη και όχι την κτίση, τότε αντί για τα ποτάμια που στον παράδεισο εκπορεύονταν από την Εδέμ (Γένεσις 2: 10), εδώ εκπορεύεται η άκτιστη Χάρις από τον Θρόνο του Θεού. Και ο δρόμος του "δένδρου της ζωής" του Παραδείσου (Γένεσις 3: 22), του Ιησού Χριστού, θα είναι πάλι ανοιχτός για τους ανθρώπους. Και οι φωστήρες που ανέδειξε ο Θεός στο στερέωμα δεν θα χρειάζονται πλέον, γιατί το Φως του Θεού θα αρκεί για όλους.

Σε αυτό το νέο Παράδεισο, οι άνθρωποι "θα βασιλεύσουν" και πάλι στην κτίση, όπως ο Αδάμ στον Παράδεισο της Εδέμ. Γιατί κάτω από την ευλογία του Χριστού, θα υπάρξουν και πάλι εικόνες ειρήνης του ανθρώπου με την κτίση, όπως τότε στον παράδεισο της Εδέμ, σαν τις εικόνες που προφητεύει ο Ησαϊας:

"6 και συμβοσκηθήσεται λύκος μετ ‘ αρνός, και πάρδαλις συναναπαύσεται ερίφω, και μοσχάριον και ταύρος και λέων άμα βοσκηθήσονται, και παιδίον μικρόν άξει αυτούς· 7 και βούς και άρκος άμα βοσκηθήσονται, και άμα τα παιδία αυτών έσονται, και λέων και βούς άμα φάγονται άχυρα. 8 και παιδίον νήπιον επί τρώγλην ασπίδων και επί κοίτην εκγόνων ασπίδων την χείρα επιβαλεί" (Ησαϊας 11: 6-8).

Μια κατάσταση που θα εκπληρωθεί και αυτή κάποτε, όταν τελειώσει το 7ο Σάλπισμα, τότε που ο Χριστός θα επανέλθει ως Βασιλιάς στον κόσμο που έπλασε, Θεός και αιώνιος άνθρωπος μεταξύ των ανθρώπων, (Αποκάλυψις 21: 3), προσκαλεσμένος από τα πλάσματά Του σε μια αιώνια συμβασιλεία ειρήνης και αγάπης.

Είναι λοιπόν μεγάλο λάθος, να αντιμετωπίζεται η Γένεση μονομερώς, μόνο σαν επιστημονικό σύγγραμμα, ή μόνο σαν ιστορικό, ή μόνο σαν προφητικό. Είναι πολλά πράγματα μαζί, και όποιος θέλει να την κατανοήσει πραγματικά, μόνο μέσα στα πλαίσια της Εκκλησίας του Χριστού μπορεί να το επιτύχει, λαμβάνοντας υπ' όψιν, όχι μόνο τα επιστημονικά δεδομένα, αλλά ΚΥΡΙΩΣ τα προφητικά και θεολογικά. Γιατί η Γένεση, είναι πρωτίστως ένα ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ βιβλίο.