|
Αντιστροφή της Εξέλιξης στο εργαστήριο Εξελικτική Δημιουργία |
|||||||||
Σε όλα τα ζώα από τα σκουλήκια ως τους Ελέφαντες, το σχέδιο ανάπτυξης του σώματος ελέγχεται από τις ίδιες ομάδες γονιδίων. Έχοντας κληρονομήσει λοιπόν όλα τα πλάσματα το ίδιο αυτό σχέδιο κατασκευής, η Εξέλιξη προβλέπει ότι μικρές αλλαγές, μπορούν να κάνουν τμήματα του σώματος ενός ζώου, να εκφρασθούν με διαφορετικό τρόπο, όπως εκφράζονταν σε μια προγενέστερη μορφή ζωής. Μήπως η πρόβλεψη αυτή αποδείχθηκε λάθος; Φυσικά όχι! Δείτε τις αποδείξεις: . Η Εξελικτική διαδικασία, είναι κάτι πολύ περισσότερο από απλή θεωρία. Είναι ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΗ ΠΡΑΚΤΙΚΗ, ακόμα και στα εργαστήρια! Στην προσπάθειά μας να πληροφορήσουμε τους Δημιουργιστές για γεγονότα που αγνοούν, ώστε να οικοδομήσουν την πίστη τους σωστά, χωρίς φαντασιώσεις, αλλά με γνώση της πραγματικότητας, θα παρουσιάσουμε μερικά στοιχεία για τα πειράματα που γίνονται ήδη από τη δεκαετία του 1990. Πειράματα που στέφθηκαν από επιτυχία, και που συνεχίζουν να δίνουν δεδομένα στις γνώσεις μας για τον τρόπο με τον οποίο δημιούργησε ο Θεός τη ζωή και εμάς του ίδιους.
Τεχνητές μεταλλάξεις σε μορφές του παρελθόντος Ο Charles Bieberich και οι συνεργάτες του στο Holland Laboraty, στο Rockville του Maryland στις ΗΠΑ, ανακοίνωσαν ότι χειριζόμενοι γονίδια που ελέγχουν αναπτυξιακά σχέδια του σώματος των εμβρύων, δημιούργησαν μεταλλαγμένους ποντικούς με σπονδυλική στήλη, με χαρακτηριστικά που υπήρχαν σε πλάσματα της γης πριν από 200 έως 300 εκατομμύρια χρόνια. Όμως και μια άλλη ερευνητική ομάδα από το Πανεπιστήμιο του Wisconsin στο Madison των ΗΠΑ, ανακοίνωσε επίσης κάτι σχετικό. Αυτοί μετάλλαξαν έμβρυα της μύγας των φρούτων Drosophila melanogaster, τα σώματα των μυιγών της οποίας αναπτύχθηκαν σύμφωνα με ένα σχέδιο ηλικίας 350 έως 400 εκατομμυρίων χρόνων. Οι φυσιολογικές μυίγες των φρούτων έχουν μόνο ένα ζεύγος φτερών, όμως οι πρόγονοι τους είχαν πολύ περισσότερα. Ίσως τα αρχαϊκά αυτά έντομα χρειάζονταν περισσότερα φτερά για να ισορροπήσουν. Πιθανώς να τα χρησιμοποιούσαν και για να κολυμπούν. Είναι όμως βέβαιο πως μπορεί να γίνει επαγωγή της ανάπτυξης αυτών των επιπλέον φτερών στις σύγχρονες μύγες των φρούτων. Τον Μάιο του 1995 ο Sean Carroll και οι συνεργάτες του στο Howard Hughes Medical Institute στο Πανεπιστήμιο του Wisconsin στο Madison των ΗΠΑ, περιέγραψαν πώς μπόρεσαν να παράγουν μεταλλαγμένα έμβρυα τέτοιων μυγών, τα οποία ανέπτυξαν μέχρι και εννέα ζεύγη φτερών, ενώ οι μεταλλάξεις που τα δημιούργησαν είχαν γίνει στα γονίδια Hox.
|
|||||||||
|
Παρόμοια ανακάλυψη στον ίδιο τομέα έγινε από το Γάλλο μοριακό βιολόγο Pierre Chambon και την ομάδα του στο Πανεπιστήμιο Louis Pasteur του Στρασβούργου. Ο Chambon και οι συνεργάτες του. μελετώντας το 1993 κάποια ομάδα γονιδίων σε έμβρυα ποντικών, δημιούργησαν κάτι εντελώς αναπάντεχο: μεταλλαγμένους ποντικούς στους οποίους τα οστά των αυτιών ήταν κάτι ανάμεσα σε εκείνα των θηλαστικών και των ερπετών. Αντί δηλαδή να αναπτυχθούν φυσιολογικά, τα αυτιά ακολούθησαν ένα αναπτυξιακό σχέδιο που χρονολογείται από την εποχή των θηραψιδίων, πρωτόγονων ερπετών, προγόνων των θηλαστικών, που έζησαν την εποχή των δεινοσαύρων, πριν από 200 εκατομμύρια χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι στο DNA των ποντικών υπάρχει ένα είδος "γενετικής ανάμνησης" από την εποχή του κοινού προγόνου θηλαστικών και ερπετών, η οποία μπορεί να επανέλθει, τουλάχιστον στην περίπτωση της δομής των αυτιών. Σημαίνει ότι οι νεότερες μορφές ζωής, περιέχουν μέσα τους στοιχεία από προγενέστερες μορφές ζωής, σε ανενεργή μορφή, και ότι κάτω από τις κατάλληλες επεμβάσεις, οι προγενέστερες αυτές μορφές μπορούν να εμφανισθούν και πάλι στο σώμα ενός νεότερου ζώου. Αυτό μάλιστα μπορεί να δώσει και την απάντηση, στο πώς είναι δυνατόν να εμφανίζονται ξαφνικά σύνθετες αλλαγές, εξελίσσοντας σημεία του σώματος ενός ζώου απότομα. |
Θηραψίδες ή Θηραψίδια: Ερπετοειδείς πρόγονοι των θηλαστικών που έζησαν στη διάρκεια της Περμίου περιόδου, πριν από 250.000.000 έτη περίπου. |
||||||||
|
Η ισχυρή ακοή ήταν ενδεχομένως ζωτική για την επιβίωση των πρωτόγονων θηλαστικών. Επίσης, καθ' όν χρόνο εμφανίζονταν τα πρώτα θηλαστικά, οι προγονοί τους τα θηραψίδια εξαφανίζονταν, και οι δεινόσαυροι που θα κυριαρχούσαν στον πλανήτη για τα επόμενα 150 εκατομμύρια χρόνια ήταν απειλητικότεροι ανταγωνιστές. Στους δεινοσαύρους, όπως και στους προγόνους των σύγχρονων ερπετών, ο ήχος μεταφερόταν στο εσωτερικό αυτί κατά μήκος ενός μοναδικού οστού. Αντίθετα, τα θηλαστικά έχουν τρία οστά στο μέσο αυτί - τη σφύρα, τον άκμονα και τον αναβολέα. Τρία οστά επιτυγχάνουν καλύτερη ενίσχυση του ήχου από το ένα, αλλά δεν εξελίχθηκαν απότομα. Τα απολιθώματα δείχνουν πως οι πρόγονοι των θηλαστικών είχαν αυτιά με μια ενδιάμεση δομή οστών. Όταν ο Chambon και οι συνεργάτες του αχρήστεψαν σε έμβρυα ποντικού ένα γονίδιο γνωστό ως Hoxa-2, ένα μέρος αυτού του σχεδίου για τη δημιουργία του μέσου αυτιού επανεμφανίσθηκε. Συγκεκριμένα, στα μεταλλαγμένα έμβρυα ποντικού δημιουργήθηκε στο μέσο αυτί ένα μικρό οστό που φυσιολογικά βρίσκεται μόνο στα ερπετά. Η παρουσία αυτού του οστού αποτέλεσε έκπληξη: οι ερευνητές είχαν επανεμφανίσει μια προγονική δομή. Η εξέλιξη του αυτιού:
Ο Pierre Chambon και η ομάδα του στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούρνου στη Γαλλία δημιούργησαν ποντικούς με αρχαία οστά του αυτιού, αλλάζοντας τη συμπεριφορά ενός αναπτυξιακού γονιδίου. Όπως δείχνουν τα απολιθώματα, κατά την εξέλιξη των θηλαστικών από τα θηραψίδια πριν από 200 περίπου εκατομμύρια χρόνια, η αλλαγή αυτή φαίνεται πως περιελάμβανε μια σημαντική αναδιαμόρφωση, που έδωσε στα θηλαστικά ισχυρότερες σιαγόνες και σαφώς ανώτερη αίσθηση ακοής σε σχέση με τα ερπετά, τους ανταγωνιστές τους. Όπως μπορείτε να δείτε στην ανωτέρω εικόνα, οι αλλαγές-κλειδιά συνέβησαν στο πίσω μέρος των σιαγόνων των θηραψιδίων, που χρησιμοποιούντο στη μάσηση αλλά και στην ακοή. Στην ακοή, η άρθρωση της σιαγόνας έπαιζε το ρόλο της σφύρας και του άκμονα που βρίσκονται στο αυτί των θηλαστικών. Οι δονήσεις όδευαν από το τύμπανο του αυτιού, μέσω της άρθρωσης της σιαγόνας, και μετά μέσω του αναβολέα στο εσωτερικό αυτί. Επειδή όμως τα οστά της άρθρωσης έπρεπε να είναι αρκετά μεγάλα ώστε να υποστηρίζουν τη λειτουργία της σιαγόνας, ήταν ακατάλληλα για να μεταδώσουν αποτελεσματικά τον ήχο. Έτσι, τα θηραψίδια δεν άκουγαν καλά. Με την εξέλιξη των θηλαστικών, το πρόβλημα λύθηκε με τη μετακίνηση της σιαγόνας πιο μπροστά, έτσι ώστε να περιλαμβάνει εντελώς διαφορετικά οστά. Τα αποτελέσματα ήταν, πρώτον, μια ισχυρότερη σιαγόνα, που αποτελείτο από λιγότερα οστά, και δεύτερον, η απελευθέρωση των παλιών οστών της άρθρωσης, τα οποία έγινε δυνατό να μικρύνουν για να ειδικευθούν στο ρόλο τους όσον αφορά την αίσθηση της ακοής. Το χαμηλότερο οστό έγινε η σφύρα, και το τετράγωνο οστό (το ανώτερο μέρος της άρθρωσης) έγινε ο άκμων. Αυτό βέβαια δεν συνέβη απότομα. Τα πρώτα θηλαστικά είχαν δύο αρθρώσεις στη σιαγόνα. Χρησιμοποιούσαν την παλιά σιαγόνα την προερχόμενη από το ερπετά, αλλά και τη νέα, από τα θηλαστικά. Τι συμβαίνει όμως στους μεταλλαγμένους ποντικούς του Chambon; Είτε πρόκειται για το βακαλάο είτε για τον άνθρωπο, νωρίς στη διάρκεια της ζωής του ένα έμβρυο έχει ένα πρωτόγονο κεφάλι, μια ουρά, και περίπου έξι εξογκώματα στο κεφάλι και το λαιμό, που μοιάζουν με βράγχια. Στα ψάρια, τα περισσότερο από αυτά το εξογκώματα ή "φαρυγγικά τόξα", καταλήγουν σε βράγχια. Στα θηλαστικά όμως, η εξέλιξη οδήγησε τα τόξα σε άλλα αναπτυξιακά μονοπάτια. Μερικά κύτταρα από τα ανώτερο δύο τόξα αναπτύσσονται σε τμήματα του αυτιού. Η έρευνα επικεντρώθηκε στα γονίδια Hox, η σημασία των οποίων είναι γνωστή από τον τρόπο με τον οποίο αναπτύσσονται διαφορά μέρη του εμβρύου. Στα θηλαστικά, το δεύτερο φαρυγγικό τόξο έχει ενεργά γονίδια Hox. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και στο πρώτο τόξο. Για να ανακαλυφθεί το γιατί, η ομάδα του Chambon απενεργοποίησε ένα από τα γονίδια αυτά, το Hoxa-2. Ως αποτέλεσμα, ο κώδικας Hox αλλοιώθηκε και το δεύτερο τόξο άρχισε να συμπεριφέρεται όπως πρώτα. Αυτά όμως που οι επιστήμονες δεν μπορούσαν να προβλέψουν ήταν πως το δεύτερο τόξο θα ακολουθούσε ένα σχέδιο πρώτου τόξου που είχε αχρηστευθεί επί 200 εκατομμύρια χρόνια. Η πιο εντυπωσιακή επίδραση της απενεργοποίησης του γονιδίου Hoxa-2 είναι εκείνη που έχει σχέση με τη μεταφορά του ήχου από το τύμπανο, δια του μέσου αυτιού. στο εσωτερικό αυτί. Στους φυσιολογικούς ποντικούς, το πρώτο τόξο σχηματίζει τα δυο πρώτα οστά, τη σφύρα και τον άκμονα, και το δεύτερα τόξο δημιουργεί το τρίτο οστό, τον αναβολέα. Στους μεταλλαγμένους ποντικούς όμως, δεν σχηματίζεται ο αναβολέας. Αντί αυτού, το δεύτερο τόξο δημιουργεί μια ακόμα σφύρα και έναν άκμονα, ακολουθώντας ένα πρόγραμμα πρώτου τάξου. Περιέργως όμως, παράγει επίσης το τετράγωνο οστό, που φυσιολογικό συναντάται στην ανώτερη άρθρωση της σιαγόνας ενός ερπετού. Είναι κάτι παραπάνω από ξεκάθαρο, ότι ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΠΟΝΤΙΚΙΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΕΝΕΡΓΑ ΓΟΝΙΔΙΑ ΠΡΟΓΟΝΙΚΩΝ ΕΡΠΕΤΩΝ! Όπως υπάρχουν και σ' εμάς!
Τα περισσότερα από τα αρχαία χαρακτηριστικά που ξεπήδησαν από το παρελθόν μέσα στα εργαστήρια ήταν το αποτέλεσμα πειραμάτων στα γονίδια Hox. "Δεν προσπαθούσαμε να δημιουργήσουμε ένα αρχαιότερο αναπτυξιακό σχέδιο" λέει ο Bieberich, "αλλά μόνο να διαπιστώσουμε πώς λειτουργούν τα διάφορα γονίδια Hox μέσα στα έμβρυα κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης". Αυτή όμως δεν είναι μια εύκολη προσπάθεια, αφού οι ποντικοί και τα άλλα θηλαστικά έχουν 36 διαφορετικά γονίδια Hox. Μια προσέγγιση είναι η κατασκευή ενός διαγενετικού εμβρύου ποντικού από το οποίο λείπει ένα γονίδιο Hox ή που περιέχει μια απολύτως ενεργό μορφή ενός τέτοιου γονιδίου. Ελέγχοντας πώς αναπτύσσονται τέτοια έμβρυα, για παράδειγμα κατά πόσο παρουσιάζουν κάποιες ανωμαλίες, οι ερευνητές είναι δυνατό να ανακαλύψουν κάτι γύρω από το ρόλο του γονιδίου στη διαμόρφωση του αναπτυξιακού σχεδίου. Για αρκετά χρόνια οι βιολόγοι γνώριζαν πως δημιουργούνται προβλήματα στην ανάπτυξη αν διαταραχθούν το γονίδια Hox του εμβρύου. Κύτταρα μπορεί να πάρουν λάθος ταυτότητα ή μέλη να αναπτυχθούν σε λάθος σημείο. Τώρα λοιπόν, είναι γνωστό πως μπορεί να συμβεί και κάτι άλλο: με την καταστροφή ενός γονιδίου Hox είναι δυνατό να επανεμφανισθεί ένα αρχαίο αναπτυξιακό σχέδιο.
Σε ένα σχετικό πείραμα, η ομάδα του Bieberich άλλαξε τη συμπεριφορά ενός γονιδίου γνωστού ως Hoxb-8. Στα έμβρυα ποντικού, το γονίδιο αυτό είναι φυσιολογικά ενεργό σε κύτταρα του ανώτερου τμήματος της κοιλιάς και ανενεργό αλλού. Η ομάδα του Bieberich χρησιμοποίησε τεχνικές γενετικής μηχανικής για να αυξήσει την ενεργότητα του γονιδίου και να επεκτείνει το εύρος της δράσης του μέσα στο έμβρυο. Οι επιπτώσεις στο αναπτυξιακό σχέδιο ήταν δραματικές. Στον κορμό, ευέλικτοι σπόνδυλοι επεκτάθηκαν στην πλάτη περισσότερο από το συνηθισμένο. Και στο φυσιολογικό, στερούμενο πλευρών, κατώτερο τμήμα της σπονδυλικής στήλης, από τους σπονδύλους εμφανίστηκαν πλευρά, σαφώς περισσότερα από το κανονικό. Επιπροσθέτως, αυτά τα επιπλέον πλευρά δεν συνδέονταν με το σκελετό: αναπτύσσονταν ως "ελεύθερα πλευρά". Κρίνοντας από το αρχεία απολιθωμάτων και από το σύγχρονα ψάρια, αμφίβια και ερπετά, οι πρόγονοι των θηλαστικών θα έπρεπε να έχουν περισσότερα πλευρά. Θα έπρεπε επίσης να διαθέτουν ένα μεγαλύτερο αριθμό ευέλικτων σπονδύλων, σαν αυτούς που έχουμε στο λαιμό μας. Με την εξέλιξη όμως των θηλαστικών, η σπονδυλική στήλη έγινε πιο δύσκαμπτη. "Αυτό που πετύχαμε στους διαγενετικούς ποντικούς μας", λέει ο Bieberich, "ήταν να ενεργοποιήσουμε ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα που δίνει την εντολή για ανάπτυξη ελεύθερων πλευρών".
Δημιουργία Αταβιστικών Μεταλλάξεων Δημιουργώντας ένα έμβρυο με ένα αρχαίο αναπτυξιακό σχέδιο, οι ερευνητές επιτυγχάνουν στο εργαστήριο αυτό που κάποιες φορές συμβαίνει στη φύση και λέγεται παραγωγή "αταβιστικών μεταλλάξεων". Μερικά από τα περισσότερο χαρακτηριστικά παραδείγματα φυσικών "αταβιστικών μεταλλάξεων" είναι η εμφάνιση οπισθίων μελών σε φάλαινες, φίδια με υποτυπώδη άκρα, άνθρωποι με "ουρές" και άλογα με οπλές διαιρεμένες σε τρία "δάχτυλα". Ένα άλλο παράδειγμα στους ανθρώπους είναι η λεγόμενη υπερτρίχωση ή "ασθένεια του λυκανθρώπου", που έχει ως αποτέλεσμα την υπερβολική ανάπτυξη τριχών σε όλο το πρόσωπο και το ανώτερο τμήμα του σώματος. Μια από τις πιο σημαντικές ιδέες που προέκυψαν από τα εργαστήρια αναπτυξιακής βιολογίας τα τελευταία χρόνια είναι πως τα αναπτυξιακά σχέδια σε όλα τα ζώα, από τις μύγες των φρούτων μέχρι τους ελέφαντες ελέγχονται από τις ίδιες ομάδες γονιδίων. Αντί να εφεύρει μια νέα κατηγορία αναπτυξιακών γονιδίων για κάθε διαφορετικό τύπο ζώου, φαίνεται πως ο Θεός δια της φυσικής επιλογής, χρησιμοποίησε με βελτιώσεις μια παλιά ομάδα γονιδίων που είναι γνωστά ως γονίδια Hox. Οι βιολόγοι πιστεύουν πως τα αναπτυξιακά σχέδια των σωμάτων κατά την εξέλιξη των πρώτων πολυκύτταρων ζώων πριν από 700 εκατομμύρια χρόνια ήταν βασικά ο καρπός μιας κατηγορίας πρωτόγονων γονιδίων Hox. Πιστεύουν επίσης πως τα σύγχρονα γονίδια Hox που προέρχονται από τα πρωτόγονα εκείνα γονίδια είναι από τότε υπεύθυνα για την πραγματοποίηση των αναπτυξιακών σχεδίων των ζώων, Η εξέλιξη των ψαριών σε αμφίβια, των αμφιβίων σε ερπετά, κ.ο.κ., εμπεριείχε πολλές γενετικές αλλαγές. Όμως, ερευνητές όπως ο Bieberich, πιστεύουν ότι η εκπόνηση του αρχαϊκού αναπτυξιακού σχεδίου (μαζί με τις σταδιακές μεταλλάξεις και διπλασιασμούς των γονιδίων Hox) ήταν κυρίαρχη για τους μετασχηματισμούς αυτούς.
Ο Chambon και η ομάδα του στο Στρασβούργο συμφωνούν με τον Bieberich. Το 1993 δημιούργησαν αυτό που περιγράφουν ως μεταλλαγμένα έμβρυα ποντικών με σπονδυλική στήλη παρόμοια εκείνης των πρωτόγονων, άγναθων ιχθύων. Και πάλι η διαταραχή ενός γονιδίου Hox επανενεργοποίησε το αρχαίο αναπτυξιακό σχέδιο. Πριν από 430 περίπου εκατομμύρια χρόνια, οι περισσότερο εξελιγμένοι πρόγονοι των θηλαστικών ήταν οι ιχθείς με άκαμπτο, άγναθο στόμα, δηλαδή οι απ' ευθείας συγγενείς του σημερινού πετρόμυζου (κοινώς λάμπραινας) και της μυξίνης (κοινώς πετρόχελου). Τότε συνέβη ένα βήμα της εξέλιξης που επεξέτεινε αφάνταστα τις συνήθειες και δυνατότητες των σπονδυλωτών. Οι ιχθύες εμφανίστηκαν με αρθρωτές σιαγόνες, για να τρέφονται, να μάχονται και να χειρίζονται αντικείμενα μέσα στο νερό. Κατά την εξέλιξη αυτού του γναθωτού ιχθύος, μέρος της σπονδυλικής στήλης μετασχηματίσθηκε σε ένα νέο τμήμα του κρανίου. Σύμφωνα με τους ερευνητές της ομάδας του Στρασβούργου, ο μετασχηματισμός αυτός προκλήθηκε με μια απλή αλλαγή σε ένα γονίδιο που ονομάζεται Hoxd-4. Στα φυσιολογικά έμβρυα ποντικών, το γονίδιο Hoxd-4 είναι ενεργό σε κύτταρα που σχηματίζουν σπονδύλους στο λαιμό, ενώ είναι ανενεργό στον ιστό που σχηματίζει το πίσω μέρος του κρανίου. Για να μάθουν το γιατί, οι ερευνητές άλλαξαν τη φυσιολογική κατάσταση χρησιμοποιώντας τεχνικές γενετικής μηχανικής. Ενεργοποίησαν λοιπόν, το γονίδιο Hoxd-4 και στις δύο περιοχές σε έμβρυα ποντικού. Ως αποτέλεσμα, τα έμβρυα σχημάτισαν σπονδυλική στήλη μακρύτερη της φυσιολογικής και απέτυχαν να σχηματίσουν το πίσω μέρος του κρανίου. Εν ολίγοις, τα έμβρυα άρχισαν να μοιάζουν με άγναθους ιχθύες.
Η ομοιότητα των εμβρύων διαφόρων ειδών Η σύγκριση των γονιδίων Hox σε διαφορετικούς οργανισμούς απαντάει στο γιατί έμβρυα από πολύ διαφορετικά είδη ζώων παρουσιάζονται τόσο όμοια σε μια συγκεκριμένη περίοδο της ανάπτυξης τους; Για παράδειγμα, λίγοι άνθρωποι θα μπορούσαν να διακρίνουν σε κάποια περίοδο της ανάπτυξης ένα έμβρυο ψαριού από ένα έμβρυο ανθρώπου, ενώ πριν και μετά από το στάδιο αυτό είναι διαφορετικά σε πολλά σημεία. Οι διαφορετικές ομάδες γονιδίων Hox, λοιπόν, παρουσιάζουν πολλά μοντέλα ενεργοποίησης σε όλα τα έμβρυα από διαφορετικούς οργανισμούς που έχουν μελετηθεί μέχρι τώρα. Ξεκινώντας από το κεφάλι, τα γονίδια μιας ομάδας γονιδίων Hox ενεργοποιούνται το ένα μετά το άλλα κατά σειρά, καθώς προχωρούμε προς την ουρά. Έτσι, ενώ τα γονίδια Hox είναι δυνατό να οδηγούν τα κύτταρο σε διαφορετικούς δρόμους σε διαφορετικές ομάδες ζώων, ένας από τους ρόλους τους είναι να πληροφορούν τα κύτταρα πού ακριβώς βρίσκονται, σε σχέση με τον άξονα κεφαλιού-ουράς του σώματος. Το στάδιο λοιπόν, κατά το οποίο εκφράζονται κάποια γονίδια Hox συμπίπτει με το στάδιο κατά το οποίο τα έμβρυα διαφορετικών οργανισμών φαίνονται ίδια. Είναι επομένως βέβαιο πως μια αλλαγή στα γονίδια Hox σε εργαστηριακά ζώα είναι δυνατό να επαναφέρει χαμένα σωματικά χαρακτηριστικά. Οι ερευνητές αυτοί υποθέτουν πως οι κάμπιες απέκτησαν τα πόδια τους όταν μεταλλάξεις στα γονίδια Hox επαναδραστηριοποίησαν άλλα σχετικά γονίδια που είχαν απενεργοποιηθεί νωρίτερα κατά την εξέλιξη των εντόμων. Για τα περισσότερα ζώα όμως, τα χαμένα σωματικά χαρακτηριστικά θα είχαν μικρή αξία. Ένα μόνο οστό στο μέσο αυτί δεν θα βοηθούσε την ακοή ενός θηλαστικού. Παρομοίως, είναι μάλλον απίθανο τα φίδια να ξαναπερπατήσουν. Μπορεί να εξελίχθηκαν από τις σαύρες, όμως τώρα τα σώματα τους είναι τόσο επιμήκη που η βάδιση σε τέσσερα πόδια θα ήταν γι' αυτά αδύνατη. Τα θηλαστικά έχουν τέσσερις ομάδες γονιδίων Hox, που προέρχονται από διπλασιασμούς μιας μόνο προγονικής ομάδας. Ο Peter Holland, ζωολόγος στο Πανεπιστήμιο του Reading στην Αγγλία, πιστεύει πως οι διπλασιασμοί αυτοί ήταν πιθανότατα ζωτικοί στην εξέλιξη των σπονδυλωτών από περισσότερο πρωτόγονα ζώα. Ο Holland και οι συνεργάτες του μελετούν τα γονίδια Hox στον κοντινότερο ζωντανό συγγενή των σπονδυλωτών, τον Αμφίοξο. Ανακάλυψαν λοιπόν, πως αντίθετα με τα θηλαστικά, ο Αμφίοξος έχει μόνο μια ομάδα γονιδίων Hox. Ίσως η μετάβαση από μια σε τέσσερις ομάδες γονιδίων Hox να επέτρεψε την τεράστια αύξηση της πολυπλοκότητας κατά την εξέλιξη των σπονδυλωτών από προγόνους χωρίς σπονδυλική στήλη. "Οταν συμβαίνουν διπλασιασμοί γονιδίων, υπάρχουν πολλά γονίδια που μπορούν να παίξουν τον ίδιο ρόλο", εξηγεί ο Holland. Αυτό δίνει τη δυνατότητα στα επιπλέον γονίδια να υιοθετήσουν νέες λειτουργίες. Ο Bieberich τονίζει πως με τα πειράματα αυτά "μάλλον δεν προάγουμε την έκφραση παλιών γονιδίων, αλλά ωθούμε υπάρχοντα εξελικτικά σχέδια σε αρχαία μονοπάτια", Σ' αυτό συμφωνεί και ο Jonathan Slack, ένας εξελικτικός Βιολόγος στο Πανεπιστήμιο του Bath στην Αγγλία: "Αλλάζοντας τα γονίδια αυτά μπορεί κανείς να παραλληλίσει γεγονότα που συνέβησαν κατά την εξέλιξη. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως έτσι ακριβώς συνέβησαν τα πράγματα". Επίσης ο Slack ανησυχεί για το είδος εκείνο της έρευνας που δημιουργεί την ψευδή εντύπωση πως η εξέλιξη συμβαίνει με άλματα. Το οστό του μέσου αυτιού μίκρυνε σταδιακά μεταξύ θηραψιδίων και θηλαστικών. Το γεγονός πως μπορούμε να το υποχρεώσουμε να εμφανισθεί και πάλι με ένα άλμα, δεν σημαίνει πως εξαφανίστηκε με παρόμοιο τρόπο.
Εάν τα παραπάνω πρέπει να βάλουν σε σκέψεις τους Δημιουργιστές, κατά πόσον είναι σωστή η ερμηνεία που δίνουν στον τρόπο που ο Θεός δημιούργησε τη ζωή, άλλο τόσο πρέπει να βάλουν σε σκέψεις και τους άθεους Εξελικτές. Όλα αυτά τα στοιχεία, δεν αποτελούν λόγους για "πανηγυρισμούς" υπέρ των αθεϊστικών τους θέσεων. ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ! Αποτελούν λόγους πίστης! Γιατί όλα αυτά τα πειράματα, γίνονται εφικτά με επεμβάσεις ειδικών επιστημόνων, νοημόνων και μελετημένων, με τη βοήθεια ενός γενετικού κώδικα, τόσο σοφά δομημένου, που αν κάποιος νομίζει ότι είναι δυνατόν όλα αυτά να έγιναν από ανόητες συμπτώσεις, προδίδει μόνο τη δική του ανοησία.
Τα επιστημονικά στοιχεία αυτού του άρθρου λήφθηκαν από τα περιοδικά Νάσιοναλ Τζεογκράφικ Νοεμβρίου 2006, σελ. 74., και Quark No 8 (Εκδόσεων Περισκόπιο) Ιουλίου – Αυγούστου 1997, σελ. 60-63, τα οποία συνιστούμε να δείτε για πληρέστερα στοιχεία. |
|||||||||
