Η αφήγηση δημιουργίας της Εύας

Δεν υπάρχει λόγος να την αμφισβητήσουμε

Την ευρέως διαδεδομένη άποψη ότι ο Αδάμ ήταν και βιολογικά ο πρώτος άνθρωπος, έχουμε κάθε λόγο να την αμφισβητήσουμε, μια και η σύγχρονη επιστήμη έχει ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ ότι πρόκειται για λάθος ερμηνεία αυτής της αφήγησης της Αγίας Γραφής. Αντιθέτως όμως, όσον αφορά την κατασκευή της Εύας, όσο παράξενη και αν φαίνεται, δεν έχουμε κανέναν τεκμηριωμένο λόγο να την αμφισβητήσουμε!

Σίγουρα κάποιες παράξενες περιγραφές για την κατασκευή της Εύας, ξενίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο. Πόσο δικαιολογημένοι όμως θα ήμασταν, αν τις αμφισβητούσαμε, χωρίς να έχουμε το παραμικρό δεδομένο εναντίον της συνήθους ερμηνείας που δίνεται σε αυτές τις αφηγήσεις; Γιατί είναι μεν κακή η ευπιστία. Αλλά είναι εξ ίσου κακή και η απιστία, όταν δεν υπάρχει κανένας τεκμηριωμένος λόγος αμφισβήτησης μιας παραδοσιακής ερμηνείας. Το να αρνηθούμε τη θαυματουργική δημιουργία της Εύας, μόνο και μόνο επειδή δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τέτοιες δημιουργίες, θα ήταν ίσως ένδειξη απιστίας στην αφήγηση της Αγίας Γραφής.

Ας δούμε λοιπόν μερικά σημεία και λόγους που "ξενίζουν" τον σύγχρονο αναγνώστη, όσον αφορά τη δημιουργία της Εύας. Θα δούμε επίσης και κάποιες ερμηνευτικές σκέψεις, αλλά και προτάσεις και προβλέψεις, για το κατά πόσον είναι δυνατόν να ελεγχθεί επιστημονικά η επικρατούσα ερμηνεία περί βιολογικής κατασκευής της Εύας από την πλευρά του Αδάμ.

Από την πλευρά του Αδάμ

Ένα πρώτο σημείο που πολλοί θεωρούν "προβληματικό" όσον αφορά τη δημιουργία της Εύας, είναι το ότι δημιουργήθηκε από την πλευρά του Αδάμ, κατά την αφήγηση της Αγίας Γραφής. Θεωρούν ότι αυτή η αναφορά, είτε είναι λάθος, είτε συμβολική και όχι πραγματική. Θεωρούν ότι ίσως σημαίνει ότι πήρε ο Αδάμ γυναίκα από κάποια "παράπλευρη" περιοχή της Εδέμ, ή ότι απλώς ήταν της ίδιας ουσίας, (κάτι που σημαίνεται σαφώς και αμέσως μετά, από την ποιητική έκφραση του ίδιου του Αδάμ: "αυτή είναι κόκαλο από τα κόκαλά μου και σάρκα από τη σάρκα μου"). Άλλοι πάλι λένε ότι πιθανώς είναι απλώς προφητική αναφορά στην Παναγία, που θαυματουργικά γεννήθηκε από την αγία Άννα, η οποία ήταν στείρα, μια και η Παναγία είναι η γυναίκα εκείνη που τελείωσε το έργο στο οποίο απέτυχε η Εύα, σχετικά με τη συμμετοχή μιας γυναίκας στη γέννηση του Χριστού.

Πράγματι κάποιοι συμβολισμοί υπάρχουν στην αφήγηση για την Εύα, ακόμα και προφητικοί τύποι που μας θυμίζουν γεγονότα σαν αυτό της λόγχευσης της πλευράς του Κυρίου Ιησού, όταν πέθανε στον σταυρό. Όμως, όπως και αν έχει το θέμα, όποιοι συμβολισμοί και αν πράγματι υπάρχουν, οι συμβολισμοί δεν είναι κατ' ανάγκην αντίθετοι από μια κατά γράμμα αφήγηση της ιστορίας. Μπορεί κάλλιστα η ιστορία να είναι απόλυτα αληθινή, και κάποιοι συμβολισμοί να συμπορεύονται με αυτή. Και πρέπει για μια φορά ακόμα να τονισθεί, ότι αν δεν υπάρχει τεκμηριωμένος λόγος, που να αντιτίθεται σε μια επικρατούσα ερμηνεία, δεν υπάρχει και λόγος να αναζητήσουμε διαφορετική κατανόηση ενός χωρίου. Και ο μόνος λόγος που αντιτίθεται στην περίπτωση αυτή, είναι το ασυνήθιστο της αφήγησης. Ασυνήθιστο όμως, δεν σημαίνει εσφαλμένο. Πολύ δε περισσότερο, όταν έχουμε να κάνουμε μια ιδιάζουσα κατάσταση εντός του Παραδείσου της Εδέμ, όπου επικρατούσαν οι νόμοι του Πνεύματος και όχι της φθοράς, όπως στον υπόλοιπο πλανήτη.

Στο σημείο αυτό, πρέπει να αναφέρουμε την εξής ένσταση που τίθεται από ορισμένους: "εάν ήδη υπήρχαν γυναίκες έξω από τον Κήπο της Εδέμ, γιατί ο Θεός έπρεπε να πλάσει την Εύα από την πλευρά του Αδάμ, και δεν του έδωσε μια από αυτές που ήδη υπήρχαν;"

Εύλογη απορία. Εύλογη όμως μπορεί να είναι και η απάντηση στην απορία αυτή: Γιατί ο Αδάμ ζούσε στην Ημέρα Κατάπαυσης του Θεού, στην 7η ημέρα, και όχι στην 6η, στην οποία ζούσαν οι άλλες γυναίκες του πλανήτη. Και στην 7η αυτή ημέρα, κατάλληλος βοηθός για τον Αδάμ δεν υπήρχε. Γι' αυτό και πλάσθηκε γι' αυτόν η Εύα, εντός της 7ης ημέρας, και μάλιστα από την ίδια του τη σάρκα, ώστε να μετέχει και αυτή του Αγίου Πνεύματος που είχε και ο Αδάμ, ως "σάρκα από τη σάρκα του" που πλάσθηκε. Εάν ο Θεός περίμενε εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια για να γεννηθεί ένας "Αδάμ", και άλλες 5.500 χρόνια για να γεννηθεί μία Παναγία, πόσο εύκολο ήταν να υπάρχει διαθέσιμη μια κατάλληλη "Εύα" στον καιρό του;

Μια άλλη ένσταση είναι η εξής: "Αφού πλάσθηκε η Εύα από το σώμα του Αδάμ, πώς ήταν γυναίκα, και δεν είχε αρσενικά χρωμοσώματα, ώστε να είναι πανομοιότυπη με αυτόν, και να είναι άνδρας;"

Και πάλι όμως, αυτοί που τα ρωτούν αυτά, το κάνουν με περισσή απιστία. Γιατί Αυτός που έπλασε τον κόσμο εκ του μηδενός, και που σχεδίασε τον γενετικό κώδικα όλων των όντων από το τίποτα, είναι σε θέση και να τον αλλάξει, και να τον προσαρμόσει όπως Εκείνος θέλει. Και αν εμείς σήμερα, οι άνθρωποι, με τις λειψές μας γνώσεις, μπορούμε να αλλάζουμε κατά βούλησιν γονίδια από διάφορα έμβρυα, και να κλωνοποιούμε οργανισμούς, εισάγοντας μάλιστα σε αυτούς και μικροαλλαγές, πόσο μάλλον ο Παντογνώστης Δημιουργός μας, μπορούσε να το κάνει αυτό με την πλευρά του Αδάμ! Εμείς το κάνουμε με ένα μόνο κύτταρο. Ο Θεός δεν μπορούσε να κάνει κάτι παρόμοιο από ολόκληρη πλευρά;

Για όλα λοιπόν υπάρχουν απαντήσεις. Και κάθε αμφισβήτηση της αφήγησης προέρχεται από απιστία μάλλον, παρά από τεκμηρίωση.

Προτάσεις για τον εντοπισμό της Εύας

Τελειώνοντας, θα κάνουμε μερικές προτάσεις για επιστημονική έρευνα, ώστε να δούμε κατά πόσον θα μπορούσαμε να "εντοπίσουμε" αυτή την επέμβαση του Θεού στο γενετικό υλικό της ανθρωπότητας:

Το ότι από την Εύα, (κατά την αφήγηση της Αγίας Γραφής), προήλθαν ένα σωρό Μεσοποτάμιοι πληθυσμοί (και όχι μόνο), σημαίνει ότι σήμερα πρέπει να ζουν εκατοντάδες εκατομμύρια απόγονοι της Εύας, όχι μόνο στην Ασία αλλά και αλλού, λαμβάνοντας υπ' όψιν τη διασπορά των απογόνων της κατά τον καιρό της Βαβέλ. Αυτό μας δίνει τη δυνατότητα να εντοπίσουμε ίσως, το "γενετικό της στίγμα" στους γενετικούς κώδικες πολλών συγχρόνων ανθρώπων.

Έχουμε δείξει σε προηγούμενο άρθρο μας, τον τρόπο που μπορούμε σήμερα να παρακολουθήσουμε την καταγωγή των γυναικών, (και των ανδρών), από τους προγόνους τους. Όπως λοιπόν θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε το "γενετικό ίχνος" του Αδάμ, στην Μεσοποταμία του 5.500 π.Χ., κατά τον ίδιο  τρόπο, θα μπορούσαμε ίσως να εντοπίσουμε το γενετικό ίχνος της Εύας, με βάση τα μιτοχόνδρια σημερινών γυναικών του κόσμου, αλλά και της περιοχής εκείνης κυρίως. Η σύγκλιση των μιτοχονδριακών αυτών μεταλλάξεων σε ένα πρόσωπο στην περιοχή και την εποχή εκείνη, θα μας οδηγούσε πιθανότατα στην Εύα, τεκμηριώνοντας τη δημιουργία της από τον Αδάμ.

Εδώ βεβαίως έχουμε μια διαφορά από τον Αδάμ: Ο Αδάμ, τεκμηριωμένα, πράγματι είχε μάνα και πατέρα, όπως δείχνουν τα γενετικά ίχνη του γονιδίου Υ που έχουν διαπιστώσει οι επιστήμονες, που ανάγουν τη γενεαλογική γραμμή ΟΛΩΝ των ανδρών στην Αφρική προ 90.000 ετών. Με την Εύα όμως, ίσως θα συνέβαινε κάτι διαφορετικό! Εάν αυτή δημιουργήθηκε πράγματι από την πλευρά του Αδάμ, τότε το μιτοχονδριακό της DNA θα ήταν ίσως διαφορετικό από των άλλων γυναικών της εποχής και της περιοχής της!

Αν όμως κάτι τέτοιο είχε συμβεί, πιθανότατα θα είχε εντοπισθεί από τις ήδη υφιστάμενες έρευνες των γυναικείων γονδιωμάτων, που και αυτές οδηγούν ΟΛΕΣ τις γυναίκες στην ίδια εποχή και περιοχή με τους άνδρες, στην Αφρική του 90.000 μ.Χ. Μήπως άραγε αυτό σημαίνει ότι η Εύα δεν πλάσθηκε με τον τρόπο που μας αφηγείται η Αγία Γραφή;

Και πάλι όχι! Δεν είναι δυνατόν να εντοπίσουμε τη δημιουργία της Εύας γενετικά, ως μια ξεχωριστή δημιουργία. Γιατί ΔΕΝ ΠΛΑΣΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΜΗΔΕΝ. Πλάσθηκε από τον Αδάμ! Και αυτό σημαίνει ότι πιθανότατα (όχι σίγουρα), θα κληρονομούσε το μιτοχονδριακό DNA του Αδάμ, από του οποίου τη σάρκα κατασκευάστηκε! Και τότε θα είχε το ίδιο μιτοχονδριακό DNA με τη μητέρα του Αδάμ, άρα και πάλι δεν θα ήταν κάτι ξεχωριστό, αλλά "σάρκα της σάρκας" όχι μόνο του Αδάμ, αλλά και όλης της άλλης ανθρωπότητας. Ακόμα και αν η Εύα πλάσθηκε με θαυματουργική ενέργεια του Θεού, όπως ακριβώς αναφέρει η Γένεση, και πάλι η γενετική της ταυτότητα θα ήταν όμοια με τις γυναίκες της εποχής της, και πάλι θα μας οδηγούσε στην Αφρική του 90.000 μ.Χ.!

Κατά συνέπειαν, δεν φαίνεται δυνατή η τεκμηρίωση οποιασδήποτε αμφισβήτησης της αφήγησης της Γενέσεως, όσον αφορά τη δημιουργία της Εύας. Ούτε λογικά, ούτε επιστημονικά. Και η θέση του γράφοντος είναι να αποδέχεται μια ερμηνεία χωρίς αμφισβητήσεις, όταν αυτή δεν μπορεί να αποδειχθεί εσφαλμένη με τεκμήρια, έστω και αν στα άπιστα μάτια μας φαίνεται πολύ παράξενη, (μα όχι και αδύνατη για τον Θεό).