Απόδειξη της Εξέλιξης από είδος σε είδος, από το Καλαμπόκι

Η αποδείξεις της εξέλιξης των ειδών είναι μπροστά στα μάτια μας, και στο... στομάχι μας!

Οι άνθρωποι για χιλιετίες διασταύρωναν και καλλιεργούσαν τα καλύτερα σπέρματα, για να έχουν τις καλύτερες αποδόσεις. Με τον τρόπο αυτό όμως, επιτάχυναν τη διαδικασία της Φυσικής Επιλογής, δημιουργώντας νέα είδη, από επιλεκτική καλλιέργεια παλιών! Τα παρακάτω επιστημονικά δεδομένα και οι εικόνες, λήφθηκαν από το περιοδικό Scientific American Νοεμβρίου 2004, σελ. 40,41.

.

Στην εποχή μας, το 99% της παγκόσμιας αγροτικής παραγωγής, βασίζεται μόνο σε 24 εξημερωμένα φυτικά είδη. Από αυτά, το ρύζι, το σιτάρι και το καλαμπόκι αντιπροσωπεύουν το μεγαλύτερο μέρος του συνόλου των ημερησίως προσλαμβανόμενων θερμίδων. Και είναι είδη, που εξελίχθηκαν με τη βοήθεια των γεωργών, επί χιλιάδες χρόνια!

Αν και τα δημητριακά είναι απόγονοι ενός κοινού προγονικού είδους, απέκλιναν (με φυσικό τρόπο) το ένα από το άλλο, πριν από 50 με 70 εκατομμύρια χρόνια περίπου, και κατέληξαν να ενδημούν σε διαφορετικές γεωγραφικά περιοχές ανά τον κόσμο.

Αρχής γενομένης πριν από 10.000 χρόνια, οι γεωργοί στην Εύφορη Ημισέληνο της νοτιοανατολικής Μεσογείου, φαίνεται ότι εξημέρωσαν πρώτα το σιτάρι, και ίσως περίπου 1.000 χρόνια αργότερα εκεί που σήμερα βρίσκεται το Μεξικό, άρχισε η καλλιέργεια κάποιου προγόνου του σημερινού καλαμποκιού, σαν το φυτό που βλέπετε στις πιο κάτω εικόνες. Και πριν από 8.000 χρόνια και περισσότερο, τοποθετείται και η εξημέρωση του ρυζιού από τους αρχαίους Κινέζους.

Οι αρχαίοι γεωργοί, (όπως και οι σημερινοί), από τις άγριες ποικιλίες πολλαπλασίαζαν επιλεκτικά και διασταύρωναν μεμονωμένα φυτά με επιθυμητά χαρακτηριστικά, όπως φυτά με μεγαλύτερους κόκκους ή περισσότερο καρπό. Επίσης προτιμούσαν τα φυτά που δεν διέσπειραν τα σπέρματά τους, για ευκολότερη συγκομιδή. Αν και αυτό το χαρακτηριστικό, έκανε τη συμμετοχή του ανθρώπου πλέον αναγκαία για την καλλιέργεια των φυτών αυτών.

Οι καλλιεργητές επίσης, επέλεγαν σπέρματα με λεπτό περίβλημα που τα έκανε ευκολότερα στη μάσηση, ή ποικιλίες καλαμποκιού στις οποίες η συνοχή του αμύλου τους να προσφέρεται για την παρασκευή τορτίγιας.

Σταδιακά λοιπόν, τα καλλιεργούμενα είδη διαφοροποιούνταν όλο και περισσότερο από τους προγόνους τους, με το πέρασμα του χρόνου, και τελικά σπάνια διασταυρώνονταν με τις άγριες ποικιλίες τους.

Το καλαμπόκι έγινε τόσο διαφορετικό από το προγονικό του φυτό, (την τεοζίντη), ώστε η προέλευσή του αμφισβητείτο μέχρι πρόσφατα, μέχρι που την επιβεβαίωσαν οι γενετικές έρευνες στα δύο φυτά.

Μέσω επιλεκτικού πολλαπλασιασμού των φυτών με επιθυμητά γνωρίσματα, οι πρώιμοι γεωργοί στην περιοχή του σημερινού Μεξικού ευνόησαν ασυναίσθητα συγκεκριμένες εκδοχές γονίδιων οι οποίες ελέγχουν το πρότυπο διακλάδωσης, τη δομή του καρπού και άλλες ιδιότητες.

Προσέξτε λοιπόν τι έχουμε εδώ:

Από τη μία, έχουμε τους Δημιουργιστές, να αρνούνται αυτό που είναι μπροστά στα μάτια τους, και αυτό που τους τρέφει, τη διαδικασία της εξέλιξης ενός φυτού σε ένα άλλο, με την επιλογή των σπερμάτων από τον άνθρωπο.

Από την άλλη όμως, έχουμε και εκείνους, που ενώ βλέπουν ότι αυτή είναι μια διαδικασία που την φέρνει σε πέρας νοήμον οντότητα, αρνούνται το σχεδιασμό της Εξέλιξης από τον νοήμονα Δημιουργό.

Δύο τυφλές ομάδες, με επί μέρους τύφλωση, που η κάθε μία βλέπει μόνο εκείνα που θέλει να βλέπει, και κλείνει τα μάτια στη λογική και την αλήθεια.

Όμως το ταπεινό καλαμπόκι, προϊόν εξέλιξης και νόησης ταυτόχρονα, στέκει σιωπηλός μάρτυρας μπροστά και στις δύο αυτές ομάδες, προς ντροπή των προκαταλήψεών τους!