Κλιματολογικές συνθήκες και μεταβολές τής γης

Οι κύκλοι αλλαγών που κάνει η γη σε τακτά διαστήματα, αποτελούν απόδειξη για την ακρίβεια των μεθόδων χρονολόγησης

Η σημαντικότερη ίσως αντίρρηση που προβάλλουν οι Δημιουργιστές στα γεγονότα της Εξέλιξης, είναι η ένστασή τους στο ζήτημα των χρονολογήσεων. Αμφισβητούν τα πάντα γύρω από τις μεθόδους χρονολόγησης, ώστε να μην αφήνουν τόπο για να στηριχθούν χρονολογικά τα επιστημονικά ευρήματα. Όμως οι μέθοδοι χρονολόγησης αποδεικνύονται από αμέτρητα τεκμήρια αξιοπιστίας. Ένα από αυτά, είναι οι κλιματολογικοί κύκλοι της γης.

.

Ένα πολύ σημαντικό στοιχείο στις έρευνες τών επιστημόνων για τη ζωή στη γη, είναι οι κλιματολογικές συνθήκες που επικράτησαν στη γη στις περασμένες εποχές.  Μπορούν έτσι να εκτιμήσουν τις αιτίες που ανάγκασαν διαφόρους οργανισμούς να διαμορφωθούν με συγκεκριμένους τρόπους, ή να αλλάξουν περιοχή.  Μπορούν επίσης να βάλουν σε μια σειρά τα απολιθώματα, καταγράφοντας την ιστορία τού πλανήτη.

Ιστορικό τής θεωρίας τών κλιματολογικών κύκλων

Εμπνευστής:  Το 1941 ο Γιουγκοσλάβος Μιλούτιν Μιλάνκοβιτς, πρότεινε μια θεωρία, την οποία επανέφερε στο προσκήνιο ο Βέλγος Αντρέ Μπέργκερ στη δεκαετία τού 1960, και που έγινε αποδεκτή πρόσφατα, καθώς οι προβλέψεις της αποδείχθηκαν σύμφωνες με τις νεότερες χρονολογήσεις ακριβείας.

Προβλέπει:  Ότι οι παγετώδεις περίοδοι, είναι αποτέλεσμα μιας σειράς ήπιων καλοκαιριών, στο Βόρειο ημισφαίριο, κατά τα οποία η θερμοκρασία δεν ανυψώνεται αρκετά ώστε να επιτρέψει την τήξη τών πάγων που συσσωρεύονται το χειμώνα.  Έτσι, το κάλυμμα τών πόλων επεκτείνεται, και η ανακλαστική του επιφάνεια επιστρέφει στο διάστημα μεγαλύτερο μέρος τής ηλιακής ακτινοβολίας, πράγμα που ευνοεί την ακόμα μεγαλύτερη πτώση τής θερμοκρασίας, σε έναν ανατροφοδοτούμενο κύκλο.

Η κλίση και η μετάπτωση τού άξονα τής γης, καθώς και η εκκεντρότητα τής τροχιάς της, μεταβάλλουν την ενέργεια που απορροφά η γη, με αποτέλεσμα τους ΄΄κλιματολογικούς κύκλους΄΄.

Κάθε 26.000 έτη, ο άξονας περιστροφής τής γης μεταβάλλεται, κλείνοντας τον κύκλο, και μεταβάλλοντας διαδοχικά τις εποχές.  Έτσι, μετά από 13.000 έτη, τον Ιούλιο θα υπάρχει Χειμώνας στο Βόρειο ημισφαίριο, και τον Ιανουάριο Καλοκαίρι.  Το παραπάνω φαινόμενο, έχει και άλλες συνιστώσες, που δημιουργούν δύο υποκύκλους, με περιόδους 23.000 και 19.000 έτη.

Κάθε 41.000 έτη μεταβάλλεται η κλίση τού άξονα τής γης , και η εκκεντρότητα τής τροχιάς έχει περίοδο 100.000 έτη.

Προβλήματα:  Μοναδικό πρόβλημα τής θεωρίας: Τα ιζηματογενή ασβεστολιθικά πετρώματα τής λίμνης Denils Hole στη Νεβάδα τών ΗΠΑ, περιείχαν ίχνη θερμών και ψυχρών περιόδων, που δεν συμφωνούσαν με τη θεωρία.  Μια τοπική όμως παρατήρηση, δεν μπορεί να κλονίσει μια θεωρία πλανητικού επιπέδου, που συμφωνεί με τα υπόλοιπα γεγονότα, καθώς τοπικά φαινόμενα μπορεί να παρουσιάζουν αποκλίσεις. (Περιοδικό ΄΄Quark΄΄ (Μαρτίου 1997, No 4.  σελ. 78 - 80).

Η αστρονομική θεωρία (περί τών παγετώνων)

Ιστορικό: Πρωτοεμφανίστηκε το 1864 από το Σκωτσέζο James Croll.  Σήμερα είναι γνωστή ως: ΄΄το μοντέλο τού Μilankovic΄΄ από το όνομα τού Γιουγκοσλάβου αστρονόμου που βελτίωσε τη θεωρία αυτή, στη δεκαετία τού 1930.  Στη δεκαετία τού 1980, αποδείχθηκε ότι οι ρυθμοί τών εποχών τών Παγετώνων, συνδέονται με μεταβολές τού προσανατολισμού τής γης κατά την κίνησή της γύρω από τον ήλιο.

Προβλέψεις: Η μεταβολή στη διεύθυνση τού γήινου άξονα, είναι ένας  πολύπλοκος συνδυασμός τριών κινήσεων.

Συνδυάζοντας τις τρεις αυτές κινήσεις, μπορεί να βρεθεί σε ποιες εποχές συγκεκριμένα τμήματα τής γης δέχονται λιγότερη ηλιακή θερμότητα, και είναι πιθανότερο να υπάρξουν παγετωνικές εξελίξεις.

1η κίνηση: Η κλόνιση τής γης, κατά την οποία ο άξονάς της διαγράφει σε κάτοψη έναν κύκλο με περίοδο 19.000 ως 23.000 έτη.  Οφείλεται στη βαρυτική έλξη τού Ηλίου και τής Σελήνης, πάνω στο ισημερινό εξόγκωμα τής γης.

Δεν επηρεάζει σημαντικά τις εποχιακές εναλλαγές σε διάστημα ενός αιώνα, όμως γίνεται σημαντική επιρροή, σε διάστημα χιλιάδων ετών.

2η κίνηση:  Μεταβολή τής κλίσης τού γήϊνου άξονα.  Η γωνία μεταξύ τού άξονα τής γης και τής κάθετης στο επίπεδο τής γήινης τροχιάς, (επίπεδο τής εκλειπτικής), μειώνεται ελαφρά και στη συνέχεια αυξάνει σε διάστημα 41.000  ετών.  Η διαφορά μεταξύ τών δύο ακραίων θέσεων, είναι μόνο 3 μοίρες περίπου, (από 21,8 ως 24,4 μοίρες), αρκεί όμως για να μεταβάλει το ποσό τής ηλιακής ενεργείας που φτάνει σε τμήματα τής γήινης επιφανείας.  Σήμερα βρισκόμαστε στο μέσο περίπου, (23,4), και ελαττώνεται, γι’ αυτό έχουμε μικρότερες διαφορές μεταξύ Χειμώνα και Θέρους.

3η κίνηση:  Κάθε 100.000 χρόνια, η τροχιά τής γης γύρω από τον Ήλιο, μεταβάλλεται από ελλειπτική σε σχεδόν κυκλική, και στη συνέχεια ξαναγίνεται ελλειπτική, λόγω τών επιρροών τών γύρω πλανητών.

Η διαφορά σήμερα είναι περίπου 3.000.000 έτη περίπου, ενώ στο παρελθόν ήταν μεγαλύτερη.

Όταν η τροχιά είναι κυκλική, η γη δέχεται όλες τις μέρες τού έτους το ίδιο ποσό ηλιακής θερμότητας.  Όταν όμως είναι ελλειπτική, κάποιες ημέρες τού έτους, ο πλανήτης δέχεται περισσότερη θερμότητα.

Απόδειξη:  Στη δεκαετία τού 1970, οι γεωλόγοι είχαν μία συλλογή ιζημάτων από γεωτρήσεις στον πυθμένα τού Ανταρκτικού Ωκεανού που κάλυπταν τα τελευταία 500.000 χρόνια, και χρονολογήθηκαν με παλαιομαγνητικές μεθόδους.  Στα ιζήματα υπήρχαν υπολείμματα ασβεστωδών κελυφών πλαγκτονικών μικροσκοπικών πρωτοζώων, που η βιοχημεία τους επηρεάζεται από τη μεταβολή τής θερμοκρασίας τής γης.  Η μέτρηση τού λόγου τών ισοτόπων 0-16/0-18 στα διάφορα στρώματα τών ιζημάτων, αποκάλυψε τη θερμοκρασία τού πλανήτη την εποχή τής απόθεσης τού κάθε στρώματος, και την έκταση τής παγοκάλυψης τής γήινης επιφανείας.

Τα κελύφη τής πλαγκτονικής Foraminifera, προσλαμβάνουν οξυγόνο από τα μόρια νερού που την περιβάλλουν, για τη δημιουργία τού κελύφους της.  Τα κελύφη τής εποχής τών παγετώνων, περιέχουν περισσότερο C-16, επειδή το βαρύτερο C-18 παγώνει ταχύτερα, και έχει εγκλωβιστεί στους πάγους.

Αποδείχθηκαν τρεις μεγάλοι κύκλοι παγοκάλυψης και υποχώρησης τών πάγων:  100.000, 41.000, και 21.000 ετών, με κυρίαρχο τον κύκλο τών 100.000 ετών.  Αυτά τα νούμερα, είναι ακριβώς ό,τι προέβλεπε η θεωρία για τους παγετώνες που προαναφέραμε!

Το διοξείδιο τού άνθρακα:  Όταν το πλαγκτόν τών ωκεανών δέχεται περισσότερη θερμότητα από τον ήλιο, απορροφάει διοξείδιο τού άνθρακα, μειώνοντάς το από τη γήινη ατμόσφαιρα.  Έτσι όμως, μειώνεται το φαινόμενο τού θερμοκηπίου, και οδηγούμαστε στην επόμενη παγετωνική περίοδο.  Η ψύξη, καταστρέφει το πλαγκτόν, και αυξάνει και πάλι το διοξείδιο.  Έτσι αρχίζει η μεσοπαγετωνική περίοδος, που οδηγεί σε νέα αναθέρμανση.

Αυτό αποδείχθηκε

α.  από τη μέτρηση του διοξειδίου που υπάρχει στις φυσαλίδες αέρα που εγκλωβίστηκαν στους πάγους, και

β.  από τη μέτρηση τού λόγου τών ισοτόπων τού C-12/C-13, που αποκαλύπτουν την ποσότητα τού διοξειδίου, σε μία περίοδο 340.000 ετών. Οι ρυθμοί αυξομείωσης τού διοξειδίου, συμφωνούν με τη θεωρία, και με τους τρεις ρυθμούς τής γης. (Πηγή: Περιοδικό "Περισκόπιο της Επιστήμης" Νο: 121 σελ. 20 - 25).

Από τα παραπάνω είναι πλέον προφανές, ότι στο θέμα αυτό, η Αστρονομία, η Χημεία, η Παλαιοντολογία, Κλιματολογία και η Μετεωρολογία, παρουσιάζουν κάθε κλάδος τις δικές του ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ, οι οποίες είναι σύμφωνες μεταξύ τους, και ακόμα είναι σύμφωνες, τόσο με τις θεωρίες για το κλίμα του παρελθόντος, όσο και με τις μεθόδους χρονολόγησης των γεωλογικών στρωμάτων και των παλαιοντολογικών υπολειμμάτων. Αν οι μέθοδοι χρονολόγησης ήταν λάθος, πώς όλα αυτά θα συμφωνούσαν σε τόσο εντυπωσιακό βαθμό; Τότε θα ήταν σαν το σύμπαν να έχει συνωμοτήσει για να μας πείσει για κάτι εσφαλμένο! Ο Ίδιος ο Θεός θα έμοιαζε με έναν φαρσέρ, που μας σκορπίζει ψευδή στοιχεία, για να μας πείσει για κάτι λάθος!

Φυσικά ούτε ο Θεός είναι φαρσέρ, ούτε οι μέθοδοι Χρονολόγησης είναι λάθος. Μόνο οι Δημιουργιστικές ενστάσεις είναι λάθος. Και αυτό βέβαια δεν αποδεικνύεται μόνο από το παρόν άρθρο, αλλά αποδεικνύεται και από άλλα ντοκουμέντα, που όμως είναι το θέμα άλλων άρθρων μας.