Εξελικτική Δημιουργία

Γιατί θα έπρεπε να θεωρούμε άραγε την κτίση ως κάτι κακό; Δεν είναι άραγε δημιούργημα του Θεού;

Ως πρώτο και βασικό δεδομένο αυτής της έρευνας, δεχόμαστε το ότι η Αγία Γραφή είναι ακριβέστατη στη χρονολόγηση και στην αφήγηση της δημιουργίας των ζώων και του ανθρώπου.  Από τη στιγμή όμως που θα αποδεχθούμε ότι οι οι χρονολογήσεις των αρχαιολόγων και των παλαιοντολόγων είναι κι αυτές σωστές, θα πρέπει να βαδίσουμε στην έρευνα αυτή, και με ορισμένα άλλα δεδομένα:

.

Κανένας απροκατάληπτος άνθρωπος, δεν μπορεί να αρνηθεί, ότι τόσο η Αγία Γραφή, όσο και τα πορίσματα της επιστήμης, παρέχουν σοβαρούς λόγους για να τα δεχθούμε αμφότερα ως αληθινά. Μερικοί όμως σπεύδουν να αρνηθούν είτε το ένα είτε το άλλο, γιατί δεν μπορούν να βρουν πού συμβιβάζονται όλα αυτά. Αλλά ο εραστής της αληθείας και της γνώσης, θα σπεύσει να ανακαλύψει τη βαθύτερη εκείνη σχέση, που τα συνδέει, και τα κάνει αναπόσπαστο κομμάτι της αληθείας του κόσμου μας.

Σύμφωνα λοιπόν με τα στοιχεία αυτής της ιστοσελίδας, έχουμε δει κατ' επανάληψιν σε διάφορα άρθρα μας, ότι υπήρξαν πράγματι άνθρωποι διαφορετικοί από εμάς, πριν από εκατοντάδες χιλιάδες και εκατομμύρια χρόνια. Και αυτό δημιουργεί σε πολλούς εύλογα ερωτήματα, όπως:

Σε ποιο είδος ανθρώπων ανήκε ο Αδάμ; Πότε έζησε; Εάν τα ευρήματα αυτά ήταν τόσων εκατομμυρίων ετών, γιατί η Αγία Γραφή αναφέρει μόνο λίγες χιλιάδες χρόνια για τη δημιουργία του Αδάμ; Δημιουργούνται ερωτήματα τόσο για την ταυτότητα των διαφορετικών αυτών ανθρώπων και τη μορφή τού Αδάμ, όσο και για την κατασκευή αμφοτέρων.

Όμως μόνο εκ πρώτης όψεως, τα δεδομένα φαίνονται αντιφατικά.

Αν λοιπόν η Εξέλιξη πράγματι συνέβει και οι χρονολογήσεις τών εξελικτών είναι σωστές, έχουμε τις εξής περιπτώσεις:

α) περίπτωση: Ο Αδάμ να ήταν ένας Χόμο Χάμπιλις ή ίσως και Χόμο Ερέκτους, ή ακόμα και κάποιο μετέπειτα είδος που σήμερα δεν υπάρχει, και να είναι ανεπαρκής η χρονολόγηση της Γενέσεως.

β)  περίπτωση: Ο Αδάμ να ήταν ένας Χόμο Σάπιενς Σάπιενς, και να είναι πράγματι σωστή η χρονολόγηση της Αγίας Γραφής, αλλά να μην είναι πράγματι ο πρώτος Χόμο, αλλά η πρωτιά του ως Πρωτοπλάστου να έγκειται σε κάτι άλλο, διαφορετικό από τη βιολογική πρωτιά. Και εδώ τη λύση τη δίνει όπως έχουμε δείξει, η Ορθόδοξη Δογματική, που διδάσκει ότι ο Αδάμ έγινε εκτός από κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν του Θεού, όταν ο Θεός του εμφύσησε το Άγιο Πνεύμα.

Αν ήταν σωστή η πρώτη περίπτωση, τότε είναι δυνατόν να κατασκευάστηκε ο άνθρωπος κατ’ ευθείαν από το Θεό ως ο πρώτος Homo ή να διαμορφώθηκε με επέμβαση στο DNA ενός πιθηκοειδούς, πράγμα που θα ισοδυναμούσε και πάλι με κατευθυνόμενη εξέλιξη.  Η περίπτωση αυτή όμως, πάσχει από σοβαρά προβλήματα:

1. Η χρονολόγηση της Αγίας Γραφής συγκρούεται με τη χρονολόγηση των επιστημόνων. Ακόμα και αν ληφθούν υπ’ όψιν οι διαφορές χρονολόγησης του Μασοριτικού Εβραϊκού κειμένου και των Ο΄ (Εβδομήκοντα) στην Αγία Γραφή, (1.400 χρόνια περίπου), η διαφορά είναι (σχετικά) ελάχιστη, και δεν μπορεί να  συγκριθεί με τα εκατομμύρια χρόνια των Χόμο.

2.  Στην αφήγηση της Γενέσεως, φαίνεται ότι ο Αδάμ έζησε λίγο πριν την εποχή του χαλκού και μάλιστα από τα στοιχεία της μετάφρασης των Ο΄, το 5.500 π.Χ.  (Γένεσις 4/δ΄ 17 -  22).  Αντιθέτως, οι παλαιοντολόγοι παρουσιάζουν ευρήματα, που δείχνουν ότι η πρόοδος της τεχνολογίας έως την εποχή του χαλκού, απαίτησε διάστημα εκατομμυρίων ετών.  Δεν είναι λοιπόν δυνατόν ο Αδάμ να έζησε πριν από εκατομμύρια έτη.

Αν η πρώτη περίπτωση ήταν σωστή, τότε πρέπει κατ’ ανάγκην να δεχθούμε ως λάθος, όχι μόνο τις ημερομηνίες της Αγίας Γραφής, αλλά και τις αφηγήσεις περί των απογόνων του Αδάμ. Κάτι τέτοιο όμως, θα ισοδυναμούσε με υποβιβασμό του Θεοπνεύστου κειμένου σε απλά μυθεύματα, πράγμα που δεν διαφέρει από την εξ’ αρχής απόρριψη της Αγιογραφικής θέσης. Πέραν αυτού όμως, οι επιστημονικές χρονολογήσεις αποδεικνύουν σωστή τη χρονολόγηση του Αδάμ στο 5.500 π.Χ.

Στη δεύτερη περίπτωση, δεν υπάρχει πρόβλημα χρονολόγησης και μπορεί να είναι εξ’ ίσου σωστή η χρονολόγηση τόσο των εξελικτών, όσο και της Αγίας Γραφής, τουλάχιστον για το κείμενο τών Ο΄, μια και το Μασοριτικό κείμενο και η Σαμαρειτική μετάφραση, αποδεικνύονται λάθος στις χρονολογήσεις τους.

Στην περίπτωση αυτή λοιπόν, πρέπει να αναρωτηθούμε για το: "τι εννοεί η Αγία Γραφή όταν περιγράφει τη δημιουργία τού Αδάμ;" καθώς και των προεκτάσεων μιας τέτοιας θέσης στη Χριστιανική πίστη.

Τα στοιχεία που παρουσιάζουμε λοιπόν στο σχετικό μας άρθρο περί της χρονολόγησης του Αδάμ, δείχνουν ότι ο Αδάμ ήταν ένας Χόμο Σάπιενς Σάπιενς της Νεολιθικής εποχής, και η πρωτιά του έγκειται ΜΟΝΟ στην πλάση του ως "καθ' ομοίωσιν" ανθρώπου, και όχι στο "κατ' εικόνα", το οποίο είχαν οι προαδαμιαίοι. Έτσι ταιριάζει ξεκάθαρα και απόλυτα η Αγία Γραφή και οι επιστημονικές ανακαλύψεις.

Επανερχόμαστε λοιπόν στο ερώτημα που θα θέσουν πολλοί: "Είναι δυνατόν να συγγενεύει ο άνθρωπος δια της εξελίξεως, με την υπόλοιπη κτίση;" Και στο ερώτημα αυτό, αντί για απάντηση, θα παραθέσουμε ένα απόσπασμα από το βιβλίο "Οι 6 αυγές" (σελ. 41 - 46):

"Βλέπουμε ότι η Γένεση μας διδάσκει πώς ο Θεός έδωσε στη δημιουργία μια ανάπτυξη μέσα στο χρόνο, από το απλό στο πολύπλοκο, από το ατελές στο τελειότερο, από το κατώτερο στο ανώτερο. Δεν δημιουργήθηκε ο κόσμος σε μια στιγμή, αλλά σε έξι διαδοχικές περιόδους τελειοποίησης, φέρνοντας στην ύπαρξη τα τελειότερα πλάσματα την τελευταία μέρα. Η ζωή ανέβηκε σκαλοπάτια, από τα κατώτερα όντα στα ανώτερα. Αυτό είναι το δίδαγμα της εξαημέρου: Η ανάπτυξη και η συγγένεια των κτισμάτων.

Υπάρχει στενή σχέση και συγγένεια ανάμεσα στα δημιουργήματα. Τα δημιουργήματα δεν είναι ξένα το ένα προς το άλλο, δεν είναι ξεκομμένα μεταξύ τους, αποτελούν κλαδιά του ίδιου δένδρου και βλαστήματα του ίδιου αρχικού σπόρου. Η δημιουργία δεν είναι ένα μωσαϊκό από ξένα μεταξύ τους κομμάτια που ο Δημιουργός ταίριαξε μεταξύ τους, αλλά ένα οργανικό όλο. Τα όντα δεν είναι ανεξάρτητα το ένα από το άλλο, αλλά συνδέονται με κάτι που ενώνει τα κτίσματα με έναν αδιάρρηκτο δεσμό, έναν φυσικό σύνδεσμο. Αυτός ο παγκόσμιος φυσικός σύνδεσμος που ενώνει όλα τα όντα μεταξύ τους, χωρίς καμιά εξαίρεση, είναι ο δεσμός της φυσικής γέννησης. Το ότι το ένα δημιούργημα είναι γεννημένο από το άλλο. Είναι δύσκολο να τονίσουμε αυτό το γεγονός όσο πρέπει. Δεν υπάρχουν χάσματα στη συνεχή αλυσίδα των κτισμάτων, που γεννιούνται το ένα από το άλλο. Στο δένδρο της δημιουργίας δεν υπάρχουν κλαδιά ξεχωρισμένα και ασύνδετα μεταξύ τους, σαν να ήταν στον αέρα. Δεν υπάρχει διαίρεση στη ζωή. Κανένα φυτό ή ζώο δεν γεννιέται μόνο του. Δεν υπάρχει αυτόματη γέννηση. Ο Θεός δεν θέλει να ζούμε σαν αυτόνομα και εγωιστικά όντα. Δεν υπάρχουν χάσματα ανάμεσα στα άτομα και ανάμεσα στα είδη.

Ένα από τα βασικά λάθη στην κατανόηση της εξαημέρου είναι ότι η σταθερότητα των ειδών, που τονίζει η Γένεση, νομίσθηκε ότι καταργεί αυτόν τον παγκόσμιο δεσμό των όντων μεταξύ τους, και ότι το πρώτο άτομο του κάθε είδους είναι ξεκρέμαστο και ανεξάρτητο χωρίς καμιά σχέση με τα άλλα ζωντανά όντα. Όσοι υποστηρίζουν αυτή την πλάνη διδάσκουν στην πραγματικότητα την οντολογική διάσπαση της κτίσεως και ανατρέπουν τα θεμέλια της χριστιανικής πίστης.

Θεμελιακή χριστιανική διδασκαλία είναι ότι η κτίση ολόκληρη ανακεφαλαιώνεται στην ανθρώπινη φύση του Χριστού. Όχι μόνον ολόκληρη η ανθρωπότητα, όχι μόνον η ανθρώπινη φύση, αλλά το σύμπαν ολόκληρο, τα άστρα, τα φυτά, τα ζώα, ό,τι υπάρχει. «Και αυτή η κτίση συστενάζει και συνωδίνει αποκαραδοκούσα την απολύτρωση των τέκνων του Θεού», λέγει ο Απόστολος Παύλος, απολύτρωση που πραγματοποιήθηκε στο πρόσωπο του Χριστού, του αναστάντος Χριστού. Αυτή η απολύτρωση αφορά στην κτίση ολόκληρη, ακριβώς γιατί η κτίση είναι ένα ενιαίο και αδιάσπαστο σύνολο. Η κτίση ολόκληρη έπεσε στη φθορά και στο θάνατο στο πρόσωπο ενός ανθρώπου, του πρώτου Αδάμ. Η ίδια κτίση ολόκληρη ανέστη στην αιώνια ζωή και στην αφθαρσία στο πρόσωπο του δεύτερου Αδάμ, του Χριστού. Αυτή η πτώση ολόκληρης της κτίσεως στο πρόσωπο ενός ανθρώπου έγινε ακριβώς γιατί όλος ο αισθητός κόσμος είναι μια ενωμένη φύση. Είμαστε δημιουργημένοι από το χώμα των άστρων. Τα άστρα, η γη, τα βουνά, όπως και όλα τα ζωντανά δημιουργήματα βρίσκονται στη φθορά και στο θάνατο, επειδή ένα ελεύθερο και λογικό κτίσμα, ο άνθρωπος, τα έριξε εκεί. Και για τον ίδιο λόγο βγήκαν όλα από την φθορά και τον θάνατο στη ζωή και την αφθαρσία επειδή ένας άνθρωπος, ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, τα έβγαλε από εκεί, ενώνοντας στο πρόσωπό του το κτιστό και το άκτιστο και μεταγγίζοντας στο κτιστό την αθανασία την αφθαρσία, την αιωνιότητα και τη ζωή του ακτίστου.

Αυτή η ενότης της ανθρώπινης φύσεως με ολόκληρη την κτίση είναι ο λόγος τόσο για την φθορά όσο και για την σωτηρία, την αφθαρσία και την αιωνιότητα. Διότι στο πρόσωπο του Χριστού όλη η κτίση, και όχι μόνον η ανθρωπότητα, ενώθηκε με τον Κτίστη της…

…Γιατί η φύση να υποφέρει από την αρχή, να συστενάζει και να συνωδίνει από την ελεύθερη πράξη του τελευταίου όντος που εμφανίστηκε πάνω στη γη, αν όλα τα όντα δεν ήταν συνδεδεμένα το ένα με το άλλο με έναν αδιάσπαστο φυσικό δεσμό; Και ποιος άλλος φυσικός δεσμός υπάρχει στην κτίση από τον γενεαλογικό, από το ότι είμαστε γεννημένοι ο ένας από τον άλλο;

Στο πρόσωπο του Χριστού ενώθηκε η πνευματική φύση της Θεότητας με την υλική φύση της ανθρωπότητας. Και δια της ανθρωπότητας, στα πρόσωπο του Χριστού, η Θεότητα ήρθε σε επαφή με τη φύση, με την κτίση ολόκληρη, με τα ζώα, τα φυτά, τα άστρα, από τη μια μεριά, και με τους αγγέλους και τους ουράνιους νόες, από την άλλη. Αλλά, για τους ουράνιους νόες ξέρουμε ελάχιστα και οι διαστάσεις μέσα στις οποίες ζουν μας ξεπερνούν. Γι’ αυτό, είναι συνετό να σιωπούμε, αλλά και συγχρόνως να ξέρουμε ότι το μυστήριο της σωτηρίας του κόσμου τους αφορά άμεσα.

Ο Θεός ανέλαβε την ανθρώπινη φύση και όχι την αγγελική, γιατί η ανθρώπινη φύση περιέχει μέσα της στοιχεία από ολόκληρη την κτίση, τη νοερή και την κτηνώδη. Η νοερή φύση των αγγέλων δεν συμμετέχει στην κτηνώδη φύση των ζώων, ενώ η φύση των ανθρώπων συμμετέχει το ίδιο και στη νοερή φύση των αγγέλων και στην κτηνώδη φύση των ζώων. Έτσι, ο άνθρωπος έχει στη φύση του στοιχεία ολόκληρης της κτίσεως και είναι η κατεξοχήν αντιπροσωπευτική της κτίσεως φύση.

Είμαστε, λοιπόν, η κτίση όλη ένα ενιαίο σύνολο, ένα οργανικό όλο, άνθρωποι, ζώα, φυτά, άψυχα, λογικά και άλογα όντα, και όλοι δεχόμαστε τους ζωτικούς χυμούς της θείας ενέργειας, που μας συντηρούν στο είναι και μας τρέφουν πνευματικά.

Η Χάρις και η δωρεά του Θεού διαπορθμεύονται σε όλα τα κτίσματα ανάλογα με την προαίρεσή τους. Και όπως η ενέργεια του ήλιου ή του νερού σε άλλα δένδρα γίνεται γλυκός καρπός και σε άλλα πικρή και θανατερή γεύση, έτσι και στα λογικά πλάσματα. Και όπως άλλα πλάσματα είναι μεγάλα δένδρα και κάνουν πολλούς και θρεπτικούς καρπούς ενώ άλλα είναι ταπεινά χόρτα, έτσι γίνεται και με όλα τα πλάσματα του Θεού. Όλα δέχονται τη χάρη και τη δωρεά και το καθένα την αποδίδει κατά την φύση και την προαίρεσή του.

Πώς, λοιπόν, αφού προερχόμαστε ο ένας από τον άλλο χωρίς διακοπή και χάσματα ανάμεσά μας και αφού τα είδη έχουν τη σταθερότητα που βλέπουμε και που τονίζει η Αγία Γραφή, πώς αναπτυχθήκαμε σε τόσες αναρίθμητες ποικιλίες τα ζώα και τα φυτά, πώς ο πρωταρχικός σπόρος του σύμπαντος έδωσε τόσα κλαδιά και τόσα κλαδάκια και έγινε αυτό το θαυμαστό και επιβλητικό δένδρο της ζωής που ξέρουμε και μέσα του ζούμε και τμήμα του υπάρχουμε;

Με τον ίδιο περίπου τρόπο που αναπτύσσεται ο κάθε σπόρος. Πολλούς από τους μηχανισμούς του μυστηρίου αυτού της ζωής τους βλέπουμε και τους ξέρουμε, άλλους δυσκολευόμαστε να τους καταλάβουμε και άλλους ξεφεύγουν τελείως από την κατανόησή μας. Η ζωή είναι το καθημερινό θαύμα μέσα στο οποίο ζούμε. Το βλέπουμε και δεν το βλέπουμε. Το ψηλαφούμε και κει που νομίσαμε ότι το πιάσαμε γλιστράει ανάμεσα από τα δάχτυλά μας.

Πώς δημιουργούνται οι ποικιλίες των ειδών τη στιγμή που η σταθερότητα των ειδών είναι δεδομένη;

Η διασταύρωση είναι ένας μηχανισμός δημιουργίας ποικιλιών. Η μεταλλαγή των γόνων είναι ένας άλλος πολύ σπουδαίος μηχανισμός, άγνωστος στους πολλούς. Υπάρχουν κι άλλοι. Ο συνδιασμός όλων σε συνάρτηση με το χρόνο έδωσε τις ποικιλίες που ξέρουμε. Η δε πρόνοια του Θεού είναι ο μεγάλος ρυθμιστής και συντονιστής των γεγονότων. Τίποτε δεν είναι τυχαίο. Ο Θεός δεν εργάζεται σαν γλύπτης. Έχει τους δικούς του τρόπους. Ποιος μπορεί να ισχυριστεί, ότι επειδή ξέρουμε τον μηχανισμό με τον οποίο γεννηθήκαμε από την μητέρα μας, δεν δημιουργηθήκαμε στην πραγματικότητα από το Θεό;

Η δημιουργία του κάθε ανθρώπου, του καθενός από μας, δείχνει ανάγλυφα πώς δημιουργήθηκαν όλα τα πλάσματα. Στη μήτρα της μάνας μας είμαστε ένας μονοκύτταρος οργανισμός, σαν τους πρώτους οργανισμούς που κολύμπησαν μέσα στο σκοτεινό ωκεανό της πρώτης ημέρας. Αναπτυσσόμαστε σε έμβρυο, που έχει ακόμη τις εμβρυακές θήκες των βραγχίων, που σε μας είναι πια άχρηστες. Το έμβρυο αναπτύσσεται και τελειοποιείται και γεννιέται σαν μωρό. Το μωρό γίνεται παιδί, ύστερα έφηβος και τέλος ενήλικας. «Ο πρωτόπλαστος άνθρωπος», γράφει ο Μέγας Αθανάσιος, «φτιάχτηκε από τη γη, όπως όλοι οι άνθρωποι και το χέρι που δημιούργησε τότε τον Αδάμ, αυτό το ίδιο και πάλι, και τώρα και πάντα, δημιουργεί και κατασκευάζει αυτούς που γεννιούνται μετά απ’ αυτόν» (P.G. 25, 438-39). Και όπως γράφει ο Μέγας Βασίλειος, «δεν ελαττώνεται η έκπληξη για τα μεγάλα πράγματα, όταν βρεθεί ο τρόπος με τον οποίο γίνεται κάποιο παράδοξο» (Εξαήμ. α΄ 10). Πραγματικά! Όταν συνειδητοποιήσαμε ότι τα άστρα δεν είναι απλώς μικρά φωτεινά στολίδια σ’ έναν περιστρεφόμενο θόλο, αλλά τεράστιοι ήλιοι μεγαλύτεροι από το δικό μας σ’ ένα αχανές διάστημα, ανάμεσα σε γαλαξίες, η έκπληξή μας και ο θαυμασμός για τον δημιουργό έγινε ασύγκριτα μεγαλύτερος, αφού η μεγαλοσύνη της δημιουργίας έγινε φανερή. Έτσι γίνεται πάντα, φθάνει να έχει κανείς καρδιά και νου ανοικτό και να μην έχει χάσει την ικανότητα να καταπλήσσεται. Η δημιουργία παίρνει στα μάτια μας νέες διαστάσεις, όλο και μεγαλύτερες και όλο και καταπληκτικότερες. Και όχι μόνο θαυμάζουμε, αλλά καταλαβαίνουμε και την Αγία Γραφή καλύτερα.

Όπως είπε κάποιος ερευνητής της φύσης, αν του ζητούσαν να κάνει περίληψη όλης της σύγχρονης γνώσης για τον κόσμο και τη δημιουργία, ώστε να χωρέσει σ’ ένα φύλλο χαρτί, δεν θα μπορούσε να βρει τίποτε καλύτερο από το πρώτο φύλλο της Αγίας Γραφής. Αυτή είναι η αλήθεια. Μόνο, που οι περισσότεροι άνθρωποι, ούτε την Αγία Γραφή καταλαβαίνουν σωστά, ούτε τον κόσμο."

Από τα παραπάνω, παρατηρούμε πως όχι η συγγένεια του ανθρώπου με τα ζώα, αλλά μάλλον η "ξεκάρφωτη", ξεχωριστή δημιουργία του, είναι αυτό που αντιτίθεται στο Ορθόδοξο δόγμα! Όσο εκπληκτικό και αν ακούγεται αυτό σε όσους δεν κατανοούν το βάθος της Εκκλησίας και της Επιστήμης ταυτόχρονα, στην πραγματικότητα, ο Δημιουργισμός είναι ένα κατασκεύασμα ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ. Είτε αυτό το συνειδητοποιεί κάποιος, είτε όχι.

Και για το θέμα αυτό, έχουμε ήδη παρουσιάσει και παλαιότερο αναλυτικό άρθρο.