Ένα από τα πιο συχνά επιχειρήματα των Δημιουργιστών ενάντια στην Εξέλιξη, είναι το εξής: "Δεν μπορούσε ο Θεός να δημιουργήσει κατ' ευθείαν; Έπρεπε να τα φτιάξει μέσω εξελίξεως σε δισεκατομμύρια χρόνια;" Το ερώτημα αυτό, τους φαίνεται λογικό, γι' αυτό το λένε σχεδόν όλοι τους. Με μια προσεκτικότερη ματιά όμως, όχι μόνο λογικό ΔΕΝ είναι, αλλά αντιτίθεται σε όλα τα επιστημονικά, λογικά, αλλά και ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ δεδομένα που έχουμε!

Τα δισεκατομμύρια έτη της Δημιουργίας

Και ας ξεκινήσουμε από το χρόνο των δισεκατομμυρίων ετών, που τους φαίνεται τόσο μεγάλο διάστημα:

Μα ξεχνούν για Ποιον μιλάνε; Μιλούν για τον Θεό! Για τη ΜΟΝΗ ΑΧΡΟΝΗ Οντότητα! Πώς φαντάζονται δηλαδή τον Θεό; Να είναι μέσα στον χρόνο; Να μετράει τις ώρες τα χρόνια και τις χιλιετίες; Να ανυπομονεί και να αδημονεί για το πότε τέλος πάντων θα τελειώσει η δημιουργία Του;

Εάν είναι Παγανιστές, (που συνήθως δεν είναι), τότε έχοντας ενδοσυμπαντικό "θεό", υποκείμενο στους περιορισμούς τού χώρου και του χρόνου, τότε ναι, το επιχείρημα αυτό θα είχε νόημα. Γιατί οι παγανιστικοί "θεοί" δεν είναι παρά χωροχρονικές οντότητες μέσα στον χωροχρόνο. Όμως ο Θεός των Χριστιανών, Αυτός στον οποίο οι περισσότεροι Δημιουργιστές πιστεύουν, είναι ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ Θεός. Έξω από τον χώρο και τον χρόνο, στην πραγματικότητα Δημιουργός του χώρου και του χρόνου! Και Αυτός που δημιούργησε το χρόνο, δεν έχει χρονικά προβλήματα. Το Παρόν, το Παρελθόν και το Μέλλον, δεν είναι παρά κομμάτια της Δημιουργίας Του, που ανά πάσα στιγμή είναι μπροστά Του. Και γι' αυτόν τα χίλια χρόνια ή "η φυλακή της νύχτας" (λίγες ώρες), είναι το ίδιο, όσο και μια ημέρα! Ας δουν οι Δημιουργιστές τις λέει γι' αυτό η Αγία Γραφή:

"ότι χίλια έτη εν οφθαλμοίς σου ως ημέρα η εχθές, ήτις διήλθε, και φυλακή εν νυκτί" (Ψαλμός 89/90: 4).

"Εν δε τούτο μη λανθανέτω υμάς, αγαπητοί, ότι μία ημέρα παρά Κυρίω ως χίλια έτη, και χίλια έτη ως ημέρα μία" (Β΄ Πέτρου 3: 8).

"και μνήσθητε τα πρότερα από του αιώνος, ότι εγώ ειμι ο Θεός, και ουκ έστιν έτι πλην εμού αναγγέλλων πρότερον τα έσχατα πριν αυτά γενέσθαι, και άμα συνετελέσθη. και είπα· πάσα η βουλή μου στήσεται, και πάντα, όσα βεβούλευμαι, ποιήσω" (Ησαϊας 46: 9,10).

Άρα λοιπόν, η δημιουργία του Θεού σε δισεκατομμύρια έτη, όχι μόνο ΔΕΝ θίγει τον Θεό ως Παντοδύναμο, αλλά αντιθέτως, ΤΟΝΙΖΕΙ την Παντοδυναμία Του, ως τον κυρίαρχο του χρόνου, στα δισεκατομμύρια έτη του κόσμου, και σε όλη την αιωνιότητα! Και είναι ΠΡΟΣΒΟΛΗ προς τον Θεό, το να προσαρμόζει κάποιος στον Θεό, τις δικές του ανθρώπινες χρονικές ανησυχίες, περιορισμούς, και βιασύνες.

Ρωτάμε λοιπόν κι εμείς με τη σειρά μας τους Δημιουργιστές, αντιστρέφοντας το ερώτημα: "Δεν μπορούσε ο Θεός να πλάσει μέσω εξέλιξης σε δισεκατομμύρια έτη;" Αν ναι, γιατί βάζετε περιορισμούς στον Θεό;

 

Το λογικό σφάλμα της ατέλειας

Εάν πάλι θεωρούν οι Δημιουργιστές ότι ο Θεός έπλασε "κατ' ευθείαν" το κάθε πλάσμα χωριστά, και όχι δια της εξελίξεως, ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΟΝ ΥΠΟΒΙΒΑΖΟΥΝ! Γιατί είναι σαν να λένε, ότι ο Θεός δεν έθεσε σε κίνηση το σύμπαν έχοντας γι' αυτή τη δημιουργική πορεία μια ΕΠΑΡΚΗ ΠΡΟΒΛΕΨΗ, και σαν συνέπεια πρέπει κάθε τόσο να επεμβαίνει και να "συμπληρώνει" τη δημιουργία Του ξεχωριστά για κάθε τι!

Όμως ο Θεός είναι Παντογνώστης! Γνωρίζει ΤΑ ΠΑΝΤΑ κυριολεκτικά. Γνωρίζει τις συνέπειες και το απώτατο (άπειρο) μέλλον και του απειροελάχιστου σωματιδίου στο σύμπαν. Και γνωρίζει παράλληλα, και ΠΩΣ έπρεπε να ξεκινήσει το σύμπαν, με ποιες προϋποθέσεις, και με ποιους νόμους, για να φθάσει στο αίσιο τέλος που Εκείνος βούλεται. Όπως ένας προγραμματιστής από πριν προβλέπει τις δυνατότητες και τις ενέργειες του προγράμματός του, έτσι και ο Θεός, (και πολύ περισσότερο Αυτός), γνωρίζει εξ αρχής πώς πρέπει να ενεργήσει, και πώς πρέπει να τεθούν "τα θεμέλια" του σύμπαντος, (οι φυσικοί νόμοι), ώστε το σύμπαν ΝΑ ΕΞΕΛΙΧΘΕΙ κατά τη βούλησή Του, και ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΕΠΕΜΒΑΙΝΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΣΕΙ ΤΙΣ ΕΛΛΕΙΨΕΙΣ ΤΟΥ. Γιατί ο Θεός δεν έχει ελλείψεις.

Υποστηρίζοντας λοιπόν οι Δημιουργιστές ότι ο Θεός έπρεπε κάθε είδος να το πλάσει ξεχωριστά, στην ουσία υπονοούν ότι ο Θεός είναι ανίκανος να προβλέψει μια δημιουργία πλήρη εξ αρχής. Αλλά ότι πρέπει να βάζει "πινελιές" εκ των υστέρων στο έργο Του, για να διορθώσει τα λάθη του!

Με την Εξελικτική θεώρηση του σύμπαντος όμως, ο Θεός δεσπόζει ως ο απόλυτος Κυρίαρχος του χωροχρόνου. Γνωρίζει το τέλος εξ αρχής, και κάθε τι που έχει βάλει σε κίνηση στο σύμπαν, έχει ένα αίσιο τέλος. Και Εκείνος μπορεί να "αναπαύεται" στα έργα Του, χωρίς να ανησυχεί μήπως κάτι πάει στραβά, ή μήπως πρέπει κάτι να συμπληρώνει κάθε τόσο...

Και για να προλάβουμε εδώ κάθε πονηρό επιχείρημα Δημιουργιστών, θα ξεκαθαρίσουμε το εξής:

Ναι, ο Θεός εμφύσησε στον άνθρωπο με μια άμεση και σαφώς ξεχωρισμένη ενέργεια, από τους πάγιους φυσικούς νόμους. Ομοίως, ο Θεός θαυματοποιεί, ναι μεν μέσω των φυσικών νόμων, αλλά μεταβάλλοντας τον συνήθη τρόπο Του. Αυτό όμως, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό με το θέμα που κουβεντιάζουμε. Και οι λόγοι είναι οι εξής:

Το εμφύσημα του Αγίου Πνεύματος στον Αδάμ (και στον κάθε βαπτιζόμενο Χριστιανό), όπως και κάθε θαυματουργική ενέργεια του Θεού, που γίνεται ΕΚΤΑΚΤΑ και διακεκριμένα από την εξέλιξη της υλικής Δημιουργίας Του, σχετίζεται με ΝΟΗΜΟΝΑ πρόσωπα, πλασμένα κατ' εικόνα Θεού!

Ο Θεός πέρα από την πάγια τακτική του, να ενεργεί μέσω του νόμου των πιθανοτήτων, ενεργεί διαφορετικά αναφορικά με τα νοήμονα πλάσματά Του. Εμείς δεν είμαστε ούτε παντογνώστες, ούτε παντοδύναμοι. Και το κυριότερο, έχουμε την ελευθερία βούλησης. Το να πει κάποιος, ότι τα πλάσματα με ελευθερία βούλησης, εντάσσονται σε ένα σχέδιο μηχανιστικό σαν της εξέλιξης, είναι σαν να λέει ότι ο Θεός έφτιαξε καλοκουρδισμένες μαριονέτες, που λειτουργούν μηχανιστικά, και εντάσσονται σε μια αυτοματοποιημένη διαδικασία.

Όμως επειδή το ζητούμενο εδώ είναι η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΣΧΕΣΗ με τον Θεό, ειδικά στην περίπτωση των νοημόνων πλασμάτων όπως εμείς, ο Θεός ενεργεί ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ. Πρόκειται για προσωπική σχέση, και όχι για μηχανιστική διαδικασία. Και σε μια προσωπική σχέση, τα πρόσωπα που την ορίζουν, λαμβάνουν υπ' όψιν τους, ο ένας τον άλλον, και ανάλογα ενεργεί. Γι' αυτό και ο Θεός, όσον αφορά τα νοήμονα όντα Του, αλλάζει τον τρόπο του, ανάλογα με τους δικούς τους ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΥΣ. Συνυπολογίζει στις ενέργειές Του την ελευθερία τους, και τη συνεργασία τους. Και φυσικά όταν έχουμε ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ενός παντοδύναμου και παντογνώστη με ένα περιορισμένο χωροχρονικό ον, κατ' ανάγκην και ο Παντογνώστης και Παντοδύναμος, ενεργεί λαμβάνοντας υπ' όψιν του περιορισμούς του συνεργάτη Του!

Έτσι, στο εμφύσημα του Αγίου Πνεύματος στον Αδάμ, είχαμε μεν μια έκτακτη δημιουργική ενέργεια του Θεού (καθώς έπλαθε τον κατ' εικόνα Αδάμ σε καθ' ομοίωσιν), αλλά αυτή η ενέργεια προϋπέθετε και το "ναι" του Αδάμ. Προϋπέθετε (έστω βάσει πρόγνωσης και όχι προορισμού), την αποδοχή από μέρους του Αδάμ αυτής της ενέργειας του Θεού.

Ομοίως, σε κάθε βάπτισμα, εάν ο βαπτισμένος δεν αποδεχθεί το Άγιο Πνεύμα που του προσφέρεται, Αυτό ποτέ δεν θα αρχίσει να λειτουργεί στην καρδιά του. Αν όμως το αποδεχθεί, Αυτό το Πνεύμα θα λειτουργήσει με τρόπους που υποτάσσονται στη βούληση και στους περιορισμούς του ελεύθερου αποδέκτη και συνεργάτη Του. Το ίδιο ισχύει και με τα θαύματα. Γίνονται λαμβάνοντας υπ' όψιν τον ίδιο τον άνθρωπο. Με άλλα λόγια, οι δικοί μας περιορισμοί, είναι ο λόγος των εκτάκτων ενεργειών του Θεού στον κόσμο. Πριν τον άνθρωπο όμως, αυτά δεν είχαν κανέναν λόγο ύπαρξης στην εξέλιξη της υλικής δημιουργίας.

Για το θέμα αυτό όμως, και για τις έκτακτες ενέργειες του Θεού προς τα νοήμονα πλάσματά Του, θα πούμε περισσότερα σε άλλο άρθρο, ασχολούμενο με τη θεωρία των πιθανοτήτων και τον τρόπο του Θεού.

 

Η συγγένεια των ειδών

Ένα ακόμα θεολογικό ζήτημα που αντιτίθεται στον Δημιουργισμό, που θέλει τα ζώα να έχουν πλασθεί ξεχωριστά, είναι το ζήτημα της ίδιας της σωτηρίας της κτίσεως! Επειδή σε αυτό έχουμε ήδη γράψει πολλά, εδώ θα πούμε μόνο ότι αν ο άνθρωπος και τα ζώα δεν είναι μεταξύ τους συγγενείς, τότε όλο το σχέδιο του Θεού για σωτηρία του ανθρώπου και της κτίσεως, ακόμα και η ίδια η λογική τη ενανθρώπισης του Θεού, καταρρέει!

Εάν τα ζώα δεν συγγενεύουν μεταξύ τους, αλλά τα είδη τους είναι σαφώς διαχωρισμένα από τη δημιουργία τους, και εάν ομοίως και ο άνθρωπος δεν συγγενεύει με τα ζώα, τότε ούτε ως ιερέας τους μπορεί να λειτουργήσει, ούτε να αφθαρτοποιηθεί η κτίση μέσω της αφθαρτοποίησης του βασιλιά και ιερέα της του ανθρώπου, ούτε έχει κανένα μέλλον η ζωική δημιουργία, στον καιρό της Δευτέρας Παρουσίας, όπου τα πάντα θα προσληφθούν στο Σώμα του Χριστού, λόγω της συγγένειάς τους με Αυτόν! Άρα ματαίως ενανθρώπισε, και ματαίως ο άνθρωπος πλάσθηκε σε μια κτίση την οποία δεν μπορεί να αφθαρτοποιήσει, μια και είναι ξένος προς αυτήν!

Μήπως σώζει την κτίση το ότι ο άνθρωπος είναι πλασμένος από χώμα όπως και αυτή; Μα αν πράγματι συμβαίνει αυτό, τότε γιατί οι Δημιουργιστές θίγονται όταν λέμε ότι είναι ο άνθρωπος ένας από τα ζώα της γης, και δεν θίγονται από το ότι είναι ΧΩΜΑ της γης;

 

Παρατηρώντας τις ενέργειες του Θεού στην κτίση

Ένα άλλο βοήθημα στην κατανόηση του ζητήματος, είναι η παρατήρηση. Πώς βλέπουμε να ενεργεί ο Θεός στην κτίση; Ο τρόπος ενεργείας του είναι άραγε του τύπου: "Αφού είναι Παντοδύναμος ενεργεί χωρίς να λογαριάζει την οικονομία", ή μήπως παρατηρούμε μια οικονομία στον τρόπο που ενεργεί;

Είναι προφανές στους πιστούς, ότι ο Θεός, ενεργεί πάντοτε με τη μεγαλύτερη δυνατή οικονομία.  Για παράδειγμα, στη φύση (που Αυτός δημιούργησε και προγραμμάτισε), η ευθεία είναι συντομότερη τής τεθλασμένης, και τα αντικείμενα ή τα κύματα, ακολουθούν την ευθεία.  Φυσικά, στο καμπύλο μας σύμπαν, μακροσκοπικά αυτή η ευθεία είναι καμπύλη.  Και πάλι όμως, χρησιμοποιείται η συντομότερη δυνατή καμπύλη από τα σώματα.

Και τι θα πούμε για τον τρόπο κατασκευής;

Ο Θεός το ίδιο DNA χρησιμοποίησε για όλες της μορφές ζωής τής γης.

Η ίδια ομάδα σωματιδίων δημιουργεί όλα τα χημικά στοιχεία.

Τα ίδια κουάρκς (υποατομικά σωματίδια) κατασκευάζουν όλα τα είδη των άλλων σωματιδίων του πυρήνα της ύλης

Με λίγα λόγια, όλη η ποικιλότητα τού κόσμου μας, οφείλεται και συνίσταται από ελάχιστα δομικά στοιχεία.

Και τι μας διδάσκει η Κβαντική Φυσική; Ότι όταν παρατηρούμε ένα σωματίδιο, ΤΟΤΕ ΜΟΝΟ καταλύεται η κυμματοσυνάρτηση που το αποτελεί! Μόνο τότε εκφράζεται με φυσικό τρόπο. Διαφορετικά, μόνο στατιστικά μπορούμε να βρούμε τις ενέργειες μιας ομάδας σωματιδίων. Τι σημαίνει λοιπόν αυτό; Μήπως ότι το κάθε σωματίδιο παρατηρεί τον... παρατηρητή του, πότε αυτός θα το κοιτάξει, για να δράσει ανάλογα; Ή μήπως αυτό σημαίνει ότι ο Θεός κάνει οικονομία στη δράση των ενεργειών Του στην κτίση, και δίνει στα σωματίδια αυτά ξεχωριστή υπόσταση μόνο όταν αυτά παρατηρούνται από νοήμονα παρατηρητή; (Μια εξωφρενική κατάσταση που δείχνει την ενέργεια της νόησης στην ύλη, και αφήνει τους άθεους αναπολόγητους!).

Και ας μην πει κανείς για το τεράστιο σύμπαν, ότι αποτελεί απόδειξη σπατάλης. Γιατί ποιος γνωρίζει τι λειτουργία επιτελεί και ο τελευταίος πλανήτης σε αυτό, και για ποιο λόγο υπάρχει; Ή μήπως μόνο μ' εμάς αρχίζει και τελειώνει η δημιουργία του Θεού;

Ας δούμε και κάτι από την πολιτεία τού Θεού με τους ανθρώπους:

Όταν δημιούργησε τον καθ' ομοίωσιν άνθρωπο, από δύο ανθρώπους ξεκίνησε τη δημιουργία του αυτή.  Και ακόμα και κατά τους Δημιουργιστές, όταν έπλασε τον άνθρωπο, από δύο ανθρώπους ξεκίνησε, γιατί αυτό ήταν το ελάχιστο που απαιτείτο, για να δημιουργηθεί η ανθρωπότητα.  Όταν θέλησε να προετοιμάσει έθνος για τη γέννηση τού Κυρίου, έναν χρησιμοποίησε, τον Αβραάμ τον προπάτορα τού Ισραήλ. Και μία οικογένεια, (του Νώε), για να ξαναρχίσει το έθνος των πιστών του στη Μεσοποταμία.

Όταν έστειλε το μάνα στους Ισραηλίτες, τους ζήτησε να μαζεύουν μόνο μιας ημέρας τροφή, (εκτός τού Σαββάτου).

Αυτά και πολλά ακόμα που δεν θα είχαν τέλος αν τα αναφέραμε όλα, δείχνουν ότι ο Θεός είναι Θεός οικονομίας. Και κατά τον ίδιο τρόπο, η δημιουργία κάθε ζωικού είδους ξεχωριστά, και όχι από την εξέλιξη κάποιου αρχικού είδους, αποτελεί σπατάλη απαράδεκτη, και ασυνήθιστη για τον τρόπο δημιουργίας του Θεού.

 

Παρατηρώντας τις ενέργειες του Θεανθρώπου

Ας αναφέρουμε τέλος, τον τρόπο που χρησιμοποίησε ο Χριστός όταν ενανθρώπισε, γιατί είναι ακόμα χαρακτηριστικότερος ο  τρόπος που ενεργούσε, σε σχέση με τα όσα ήδη είπαμε. Γιατί και ως άνθρωπος ο Χριστός, με οικονομία ενεργούσε!

Όταν ο Κύριος περπάτησε στη γη, δίδαξε να ζητάμε ΄΄το καθημερινό μας΄΄, και να μην ανησυχούμε για το αύριο.

Στον γάμο της Κανά, (στο πρώτο του κιόλας θαύμα), δεν μπορούσε ο Χριστός να δημιουργήσει κρασί εκ του μηδενός;  Γιατί έκανε το νερό κρασί;

Και γιατί πολλαπλασίασε τα ψάρια και τα ψωμιά, για να θρέψει τους 5000 ακροατές του, και δεν δημιουργούσε εκ του μηδενός τροφή γι' αυτούς;

Και γιατί στην ανάστασή του ανέστησε το ίδιο το σώμα Του, και δεν έπλασε ένα άλλο; Και γιατί μας υποσχέθηκε αφθαρτοποίηση των ήδη υφισταμένων σωμάτων μας, και δεν θα μας δώσει άλλα; Και γιατί θα αφθαρτοποιήσει αυτή την κτίση, και δεν φτιάχνει μια άλλη για τους πιστούς, εξ αρχής άφθαρτη;

Άρα έτσι εργάζεται ο Κύριος. Δια της διαμόρφωσης και πολλαπλασιασμού ΗΔΗ ΥΠΑΡΧΟΝΤΩΝ πραγμάτων. Και μόνο όταν δεν υπάρχει τίποτα, το πλάθει εκ του μηδενός.

Κατά τον ίδιο τρόπο, αρκούσε η δημιουργία ενός και μόνο μονοκύτταρου οργανισμού από τον Θεό, ως "σπόρου ζωής", για να εξελιχθεί αυτός στο θαύμα της ζωής που παρατηρούμε γύρω μας, και σ' εμάς τους ίδιους. Ο Θεός βάσει πρόγνωσης, δίνει ώθηση σε κάτι, με τέτοιο τρόπο, που εξ αρχής γνωρίζει πώς θα εξελιχθεί και πώς θα φθάσει στο σκοπό της ύπαρξής του.

Ο Θεός ΔΕΝ ΕΡΓΑΖΕΤΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ. Αυτός είναι ο τρόπος Του: Ο τρόπος της ΕΞΕΛΙΞΗΣ.