Η ανάδυση της Μεσοποταμίας από το νερό

Η ανάδυση της Μεσοποταμίας από το νερό, τότε ακριβώς που τοποθετεί η Γένεση τον Αδάμ, δεν μοιάζει να είναι τυχαία!

Η Μεσοποταμία αποτελεί τη χώρα στην οποία έζησαν και έδρασαν τα κεντρικά πρόσωπα τού βιβλίου τής Γενέσεως. Για την κατανόησή του λοιπόν, είναι συχνά απαραίτητο να έχει ο αναγνώστης μια εικόνα τών όσων περιγράφονται εκεί. Ειδικά ο χρόνος τής δημιουργίας της, είναι σημαντικός, γιατί επιβεβαιώνει την αφήγηση τής Γενέσεως.

Δημιουργία τής Μεσοποταμίας

Η Μεσοποταμία είναι μια χώρα που σχηματίστηκε πρόσφατα. Αρχικά εκείνος ο θαλάσσιος βραχίονας που ονομάζουμε Περσικό Κόλπο, εκτεινόταν μακρυά στο εσωτερικό, στα Βόρεια τής σύγχρονης Βαγδάτης, και μόνο στους σχετικά πρόσφατους καιρούς εκείνο το αρμυρό νερό έγινε ξηρά, μια αλλαγή οφειλόμενη στη βαθμιαία απόθεση ποταμίσιας λάσπης, που γέμισε το μεγάλο ρήγμα μεταξύ βουνού και ερήμου.

Δέν είχαν σχέση με το σχηματισμό τού δέλτα μόνο ο Τίγρης και ο Ευφράτης, γιατί τότε η ξηρά θα είχε αρχίσει από το Βορρά, και βαθμιαία, (μετά από αιώνες η χιλιετηρίδες), θα προχωρούσε προς Νότον. Στην πραγματικότητα, όπως πίστευαν και οι άνθρωποι τής Σουμερίας, η παλαιότερη από τις πόλεις τους, ήταν η Εριντού (η κατά παράδοση πατρίδα τού Αδάπα ή Αδάμ), η οποία βρίσκεται περίπου 12 μίλια Νότια από την Ουρ, (που κι αυτή είναι στο Νότιο τμήμα τής χώρας), και οι ανασκαφές το επιβεβαίωσαν. Πουθενά στη Χαμηλότερη Μεσοποταμία,δεν έχουν βρεθεί ίχνη από έναν αποικισμό αρχαιότερο από τής Εριντού.

Ο Τίγρης και ο Ευφράτης δεν είναι οι μόνοι ποταμοί οι οποίοι αδειάζουν στον Περσικό Κόλπο. Κοντά στη σύχρονη πόλη Μοχαμεράχ είναι το στόμιο τού ποταμού Καρούν, ο οποίος από τα Περσικά βουνά κατεβάζει σχεδόν τόση λάσπη όση οι δύο ποταμοί Τίγρης και Ευφράτης μαζί!

Σχεδόν αντίθετα σ' αυτόν τον ποταμό, είναι το Βάντι αλ Μπατίν, που τώρα είναι μια ξηρή κοιλάδα. Σε αρχαίους καιρούς όμως, ήταν ένα μεγάλο ποτάμι, που διοχετευόταν από την Αραβία. Ακόμα και με ένα ρεύμα όχι τόσο βίαιο όπως τού Καρούν, θα μπορούσε να έχει μεταφέρει με τα νερά του στη Μεσοποταμία, ένα βαρύ φορτίο από λάσπη μαζεμένη από την ελαφριά επιφάνεια τού έδαφος που περνούσε.

Οι δύο ποταμοί, αντικρύζοντας ο ένας τον άλλο και ρέοντας προς τη δεξιά γωνία τού Κόλπου, ξεφόρτωσαν μέσα σ' αυτόν μία μάζα από ιλύ η οποία με το χρόνο σχημάτισε μια ράβδο ξηράς. Αυτό εξουδετέρωνε την ενέργεια τής τριβής, από οποιαδήποτε μικρή παλίροια τού Κόλπου. Επίσης επιβράδυνε το ρεύμα από τις χαμηλότερες εκτάσεις τού Τίγρη και Ευφράτη, έτσι ώστε εκείνη η ιλύς που φερόταν από αυτούς, συσσωρευόταν μπροστά στην εσωτερική πλευρά τής μπάρας.

Η πρώτη ξηρή έκταση που κατασκευάστηκε, ήταν πράγματι στο άκρο τού Νότου. Το άμεσο αποτέλεσμα, ήταν να μετατραπεί το ανώτερο άκρο τού παλαιού κόλπου σε μία στάσιμη λίμνη, που το νερό της τρεφόταν από τα μεγάλα ποτάμια. Γι' αυτό βαθμιαία μετατράπηκε από αρμυρό σε υφάλμυρο, και από υφάλμυρο σε γλυκό. Εκτός αυτού, η ιλύς από αυτά τα λίγα ποτάμια, έπεφτε ομοιόμορφα, υψώνοντας το επίπεδο τού πυθμένα τής λιμνοθάλασσας. Κάθε χρόνο, το νερό βάλτωνε την επίπεδη κοιλάδα στη Σουμερία, και ο ήλιος την καψάλιζε, αλλά το ελαφρό και χωρίς πέτρες έδαφος ήταν πλουσιότατο.

Όλα αυτά θυμίζουν τα εδάφια τής Γενέσεως 1: 9 - 12, που περιγράφουν την άνοδο τής ξηράς από τη θάλασσα, και που σίγουρα έφτασαν στο Μωυσή που τα έγραψε, από τις αφηγήσεις τής Μεσοποταμίας.

.