Γιατί οι ήπειροι δεν διαβρώθηκαν; Εξελικτική Δημιουργία |
|||||
Κεντρική Σελίδα | Γεωλογικά | ||||
Ένα επιθετικό επιχείρημα Δημιουργιστών, είναι ότι αν η γη υπήρχε δισεκατομμύρια χρόνια, οι ήπειροι θα είχαν διαβρωθεί, και τα υλικά τους θα είχαν εναποτεθεί στους πυθμένες των ωκεανών. Όμως μια προσεκτικότερη ανάλυση του θέματος, δείχνει το ακριβώς αντίθετο! . Λένε ορισμένοι Δημιουργιστές το εξής ψευδο-επιστημονικό επιχείρημα:
"Κάθε χρόνο, το νερό και οι άνεμοι, διαβρώνουν περίπου 25 δισεκατομμύρια
τόνους χώματος και βράχων από τις ηπείρους και το συγκεντρώνουν στον
ωκεανό. Αυτό το υλικό συσσωρεύεται σαν χαλαρό ίζημα (δηλ. λάσπη) πάνω
στο σκληρό βασαλτικό (σχηματισμένο από λάβα) πέτρωμα του βυθού του
ωκεανού. Το μέσο βάθος όλης της λάσπης σε όλο τον ωκεανό,
περιλαμβανομένης της υφαλοκρηπίδας των ηπείρων, είναι λιγότερο από 400
μέτρα. Η βασική διαδικασία που είναι γνωστή, για την αφαίρεση της λάσπης
από τον ωκεάνιο πυθμένα είναι ο εξής: Ο θαλάσσιος πυθμένας ολισθαίνει
αργά (λίγα εκατοστά τον χρόνο) κάτω από τις ηπείρους, παίρνοντας λίγο
ίζημα μαζί του. Σύμφωνα προς την κοσμική επιστημονική βιβλιογραφία,
εκείνη η διαδικασία προς το παρόν, αφαιρεί μόνο 1 δισεκατομμύριο τόνους
κάθε χρόνο. Απ’ ότι καθένας γνωρίζει, τα άλλα 25 δισεκατομμύρια τόνοι
ανά έτος απλώς συσσωρεύονται. Με εκείνο τον ρυθμό, η διάβρωση θα
συγκέντρωνε το σημερινό ποσό του ιζήματος σε λιγότερο από 12 εκατομμύρια
χρόνια. Κατ' αρχήν να παρατηρήσουμε ότι ο αρθρογράφος στην ασχετοσύνη του συγχέει την επιστήμη της Γεωλογίας με την Εξελικτική θεωρία!!! Η Εξελικτική θεωρία ΔΕΝ λέει τίποτα απ’ όλα αυτά. Αυτός είναι τομέας της Γεωλογίας. Όσον αφορά την απάντηση στα όσα λέει, είναι συνδυασμός ΠΟΛΛΩΝ πραγμάτων, και όχι μόνο απλής συσσώρευσης υλικού, όπως το υπεραπλουστεύει. Δείτε λοιπόν, πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα στην πραγματικότητα: 1. Η λάσπη ΔΕΝ παραμένει λάσπη για πάντα, αλλά μέρος της στερεοποιείται από την υψηλή πίεση, και από τις ενώσεις που δημιουργεί με διάφορα υλικά. Τα δισεκατομμύρια έτη από το σχηματισμό της γης, και οι υψηλές πιέσεις των ωκεανών, μαζί με την επενέργεια των καταλοίπων της έμβιας ζωής, έχουν δώσει αρκετό χρόνο για να έχουν γίνει αυτές οι στερεοποιήσεις. 2. Ο αρθρογράφος παραλείπει να πει, ότι σύμφωνα με τα γεωλογικά δεδομένα, μεγάλο μέρος των ηπείρων που είναι σήμερα πάνω από τη θάλασσα, ήταν κάποτε κάτω από αυτήν, και το αντίστροφο. Αυτή η γεωλογική αντιστροφή, εγγυάται ότι πάντα η λάσπη θα είναι λίγη, γιατί όταν ανεβαίνει μια περιοχή πάνω από το νερό, όλος αυτός ο όγκος ξαναβγαίνει στη στεριά για να συνεχίσει την ολίσθηση πάλι στη θάλασσα. 3. Τα υποθαλάσσια ηφαίστεια, συχνότατα ανακατατάσσουν τον πυθμένα. 4. Εκτός από τη σταθερή ανεπαίσθητη ολίσθηση των τεκτονικών πλακών που υπολογίζει ο αρθρογράφος, υπάρχουν φυσικά και ΑΠΟΤΟΜΕΣ ολισθήσεις των πλακών αυτών, που εξαφανίζουν τεράστιες ποσότητες λάσπης, σαν αυτή που είδαμε προ λίγου καιρού στην Ιάβα. Όλα τα παραπάνω ο αρθρογράφος ΤΑ ΑΠΕΚΡΥΨΕ, έτσι ώστε να βρει ένα ακόμα εσφαλμένο επιχείρημα! Παράλληλα, μας μιλάει για τον Κατακλυσμό του Νώε, σαν την… πανάκεια όλων των προβλημάτων. Μόνο που ο Κατακλυσμός ΔΕΝ μπορεί να εξηγήσει τίποτα από όλα αυτά, απλούστατα επειδή ΔΕΝ ήταν παγκόσμιος, αλλά ΤΟΠΙΚΟΣ, όπως δείξαμε ήδη σε σχετικό άρθρο. Πέραν όμως από τα σφάλματα του ανωτέρω επιχειρήματος περί Κατακλυσμού, στις οποίες σίγουρα δεν έχει απάντηση, δεν θα τον αφήσουμε έτσι ούτε σε αυτό το σημείο. Γιατί μια και ο αρθρογράφος αναφέρεται στη μετακίνηση των ηπείρων, ας απαντήσει στο παρακάτω: Πώς μπορεί να εξηγήσει ο χρόνος των 6-10.000 ετών το ανάγλυφο της γήινης επιφάνειας, με το ρυθμό απομάκρυνσης των ηπείρων που έχουμε σήμερα; Σε τόσα χρόνια, η Αφρική και η Αμερική ΔΕΝ ήταν ενωμένες, και έτσι δεν εξηγούνται γεγονότα όπως για παράδειγμα, το ότι στις δύο απέναντι ακτές των ηπείρων αυτών, τα πετρώματα και τα απολιθώματα είναι όμοια, και δείχνουν ότι κάποτε ήταν αυτές ενωμένες. Ας δούμε ένα δείγμα: Στο τέλος του 2004, Βραζιλιάνοι παλαιοντολόγοι ανακοίνωσαν στο Ρίο Ντε Ζανέιρο ότι ένας από τους αρχαιότερους γνωστούς δεινόσαυρους ζούσε πριν από 225 εκατ. χρόνια στην περιοχή της σημερινής Βραζιλίας, όταν η Λατινική Αμερική ήταν ακόμα συνδεδεμένη με την Αφρική. Όπως ανέφεραν γι' αυτό, το Reuters και το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων, ο Unaysaurus tolentinoi, ή δεινόσαυρος των μαύρων νερών, είχε μήκος 2,5 μέτρα, ύψος 70 με 80 εκατοστά, βάρος 70 κιλά, βάδιζε στα δύο πόδια και πιθανότατα ήταν χορτοφάγος. «Η προκαταρκτική ανάλυση έδειξε ότι είναι στενός συγγενής των ευρωπαϊκών Πλατεόσαυρων, ειδικά αυτών που εντοπίζονται γύρω από τη Γερμανία» δήλωσε ο Ατίλα ντα Ρόσα, μέλος της ερευνητικής ομάδας που εξέτασε τα οστά για έξι χρόνια. Ο απολιθωμένος σκελετός βρέθηκε κοντά στην πόλη Σάντα Ματία στη νότια πολιτεία Γκράντε ντο Σουλ. Το όνομα Unaysaurus προέρχεται από τη λέξη «ουνάι» που σημαίνει «μαύρο νερό» στη γλώσσα Τούπι των αυτόχθονων ινδιάνων. Η περιοχή ονομάζεται στα πορτογαλικά Ακουα Νέγκρα, δηλαδή μαύρο νερό. Το νέο είδος βαπτίστηκε tolentinoi προς τιμήν του Τολεντίλο Μαραφίγκα, του συνταξιούχου που το 1998 εντόπισε κατά τύχη το σκελετό στην άκρη ενός δρόμου. Τέτοιου είδους ανακαλύψεις (που είναι πάρα πολλές), δεν μπορούν να εξηγηθούν από την απαράδεκτα ρηχή ψευτο-επιστημονική θεωρία του νεαρού σύμπαντος. Για να είναι ενωμένες αυτές οι δύο ήπειροι, τα 225 εκατ. χρόνια είναι αρκετά. Όχι όμως τα 10.000 χρόνια! . |