Η επιλογή του Αδάμ και η καταστροφή του λαού του

Εξελικτική Δημιουργία
Κεντρική Σελίδα   Αγία Γραφή

Γιατί ο προγνώστης Θεός επέλεξε τον Αδάμ, και άφησε τον Κατακλυσμό να εξολοθρεύσει μετά τον αποτυχόντα λαό του;

Με τα ανωτέρω ερωτήματα ασχολείται το ακόλουθο άρθρο, που συνελέγη από συζήτηση ενός Χριστιανού του κλαμπ μας και ενός απίστου, στο μπλογκ: http://epoptes.blogspot.com/2006/06/blog-post_22.html

.

Σε σχετικό άρθρο μιλήσαμε για τον κατακλυσμό του Νώε, ως ενός τοπικού κατακλυσμού που δεν είχε στόχο να «ξεπλύνει» την κακία όλων των λαών του πλανήτη, αλλά μόνο του λαού Αδάμ, επειδή αυτοί πλέον γεννούσαν για τους γύρω λαούς, και όχι με στόχο τον Μεσσία. Μήπως ο Θεός ήταν φυλετιστής και ρατσιστής; Γιατί τόση προσήλωση στο να μην επιμειχθούν οι γύρω λαοί με τον δικό του λαό; Ή μήπως ήταν εκδικητικός, και θέλησε να τους εκδικηθεί με τον κατακλυσμό για την ανυπακοή τους;

Το θέμα δεν είναι "γονιδιακό - φυλετικό", αλλά "εθνο - φυλετικό". Όταν μιλάμε για "φυλή του Αδάμ", δεν εννοούμε τα γονίδιά του. Εννοούμε την ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ενότητα του λαού αυτού. Και ο Κάιν τα ίδια γονίδια είχε. Όμως ΔΕΝ ανήκε στη φυλή του Αδάμ, γιατί δημιούργησε άλλο ξεχωριστό λαό κατά την αφήγηση των κεφαλαίων 4 και 5 της Γένεσης.

Αυτό που ενδιέφερε τον Θεό, δεν ήταν το αν κάποιος είχε τα γονίδια του Αδάμ, αλλά αν διατηρούσε ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ του λαού αυτού, στον επερχόμενο Μεσσία που θα ερχόταν από αυτό το λαό. Η καταστροφή είχε ως στόχο ΤΟ ΕΘΝΟΣ των Αδαμιτών, ως εθνική ενότητα, και όχι τα γονίδιά τους! Ο κατακλυσμός, διέλυσε πλήρως τον κοινωνικό ιστό του έθνους αυτού, και από αυτούς που είχαν τη συγκεκριμένη εθνική συνείδηση, έμεινε μόνο ο Νώε.

Το θέμα λοιπόν, δεν είναι γονιδιακό - ρατσιστικό, αλλά εθνικό - θρησκευτικό. Τους άφησε να εξολοθρευθούν (από τις δυνάμεις της φύσεως χωρίς να τους προστατέψει), για να γίνει μια νέα αρχή με τον Νώε, ως νέου γενάρχη του πιστού λαού. Που και πάλι στην εποχή της Βαβέλ τα ίδια έκαναν, και τους διασκόρπισε, οπότε πέρασε η γραμμή του Χριστού στους Εβραίους, από τους οποίους τελικά γεννήθηκε ο Δεύτερος Αδάμ.

Ο τοπικός κατακλυσμός, εφ' όσον ΔΕΝ είχε στόχο τα γονίδια αλλά το έθνος, ήταν αρκετός για να καταστρέψει το συγκεκριμένο έθνος που είχαν την ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ των απογόνων του Αδάμ, ώστε να ξεκινήσει κάτι καινούργιο από την αρχή ο Νώε. ΔΕΝ ενδιαφέρει τον Θεό αν είμαστε ή όχι απόγονοι του Αδάμ. Αυτό που τον ενδιέφερε, ήταν να δημιουργηθεί ένα έθνος, που να ζει σύμφωνα με τις αρχές του αληθινού Θεού, ώστε να προετοιμάσει μια γυναίκα τόσο αγνή σαν την Παναγία, που να μπορεί να κρατήσει στα σπλάχνα της τον Θεάνθρωπο.

Βασικότερο συστατικό ενός έθνους, ΔΕΝ είναι η γονιδιακή του κληρονομιά, ούτε καν η γλώσσα του, αλλά κυρίως η ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ του κληρονομιά. Για το λόγο αυτό, παρά την κοινή γονιδιακή καταγωγή του Κάιν, ΔΕΝ ανήκε στο έθνος Αδάμ. (Γένεσις 4ο και 5ο κεφάλαιο). Για τον ίδιο λόγο, όταν οι γυναίκες του λαού Αδάμ αναμίχθηκαν με τους γύρω λαούς "και γεννούσαν γι' αυτούς", και όχι με σκοπό την έλευση του Μεσσία, αυτό ήταν απόδειξη ότι είχε αλλοιωθεί το πολιτισμικό τους φρόνημα. Λάτρευαν τους άλλους ξένους θεούς, και όχι τον αληθινό Θεό. Γεννούσαν για τους λαούς αυτούς, και όχι με στόχο τη γέννηση του Μεσσία. Γι' αυτό και ο κατακλυσμός τους πήρε και τους σήκωσε.

Ο Θεός λοιπόν, ΔΕΝ ήθελε την επιμειξία του λαού Αδάμ με τους γύρω λαούς, όχι για άλλο λόγο, αλλά επειδή δεν ήθελε να αλλοιωθεί το πολιτισμικό τους φρόνημα, ώστε να λατρεύουν άλλους θεούς. Τα γονίδια του Αδάμ, διαχύθηκαν σε άλλους λαούς μέσω του λαού του Κάιν, και μέσω των μετέπειτα γενεών των απογόνων αυτού του λαού, από Νώε και μετά, και όχι του Λαού Αδάμ καθεαυτού, εφ' όσον αυτός ο λαός, ακόμα και μετά την επιμειξία του, καταστράφηκε στον Κατακλυσμό. Για το αν θα ήταν ο Αδάμ βιολογικός πρόγονος όλων  των ανθρώπων ή όχι, δεν ενδιέφερε καθόλου τον Θεό. Συνεπώς, το να συζητάμε τα περί γονιδίων και γονιδιακής πατρότητας του Αδάμ, δεν έχει Θεολογική αξία, παρά μόνο ιστορική.

 Οι θυγατέρες "των ανθρώπων" (Εβραϊκά: "οι θυγατέρες Αδάμ"), "εγεννώσαν εαυτοίς", δηλαδή για τους "Μπενέ Ελοχείμ", δηλαδή τους "Υιούς των Ισχυρών" εθνών γύρω τους, και ΟΧΙ για τον ίδιο τον λαό Αδάμ, με στόχο τη γέννηση του Μεσσία. Αυτό δείχνει ότι πράγματι η επιμειξία αυτή, την οποία ο Θεός δεν ήθελε για τον λόγο αυτόν, οδήγησε σε ΑΦΟΜΟΙΩΣΗ του λαού αυτού από τα γύρω έθνη, και απώλεια της πολιτισμικής τους ιδιαιτερότητας και πίστης στον Θεό. Και αυτό είχε ως αποτέλεσμα την κατάπτωση των ηθών, όπως φαίνεται στη συνέχεια στο εδάφιο 5: "επληθύνθησαν αι κακίαι των ανθρώπων επί της γης και πας τις διανοείται εν τη καρδία αυτού επιμελώς επί τα πονηρά πάσας τας ημέρας". Συνεπώς, ο Θεός γνώριζε πολύ καλά, ότι η επιμειξία του λαού του με τους γύρω λαούς, οδηγεί σε κατάπτωση και απώλεια της πίστης. Βεβαίως η βιολογική επιμειξία ΔΕΝ οδηγεί απαραίτητα στην απώλεια της πίστης σε επίπεδο κάθε προσώπου. Και πράγματι, το ότι υπήρχε η οικογένεια του Νώε που ΔΕΝ είχε απωλέσει αυτή την πίστη, είναι αλήθεια. Όμως είναι σαφές ότι ΣΕ ΕΘΝΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ, αυτό πράγματι συμβαίνει. Και το χωρίο το ξεκαθαρίζει πλήρως.

Σε όλη την ιστορία της Εκκλησίας του Θεού, είτε αυτή ήταν η Εκκλησία των Αδαμιτών, είτε των Βαβυλωνίων μετά, είτε των Ισραηλιτών ακόμα αργότερα, είτε των Χριστιανών σήμερα, ο Θεός έχει την ίδια απαίτηση: Να μην γίνεται επιμειξία με απίστους. Γι' αυτό και στους Αδαμίτες η επιμειξία τους κατέστρεψε, γι' αυτό και στους Βαβυλώνιους η επιμειξία τους διασκόρπισε, γι' αυτό και στους Εβραίους δόθηκε ο Νόμος: "ΠΡΟΣΕΧΕ τον εαυτό σου, μη κάνεις συνθήκη με τους κατοίκους τής γης στην οποία πηγαίνεις, μήπως γίνει παγίδα ανάμεσά σου· 13 αλλά, τους βωμούς τους θα τους καταστρέψεις, και τα είδωλά τους θα τα συντρίψεις, και τα άλση τους θα τα κατακόψεις. 14 Επειδή, δεν θα προσκυνήσεις άλλον θεό· για τον λόγο ότι ο Κύριος, του οποίου το όνομα είναι Ζηλότυπος, είναι Θεός ζηλότυπος· 15 μήπως κάνεις συνθήκη με τους κατοίκους τής γης, και όταν πορνεύσουν πίσω από τους θεούς τους, και θυσιάσουν στους θεούς τους, σε προσκαλέσει κάποιος, και φας από τη θυσία του· 16 και μήπως πάρεις από τις θυγατέρες του στους γιους σου, και όταν οι θυγατέρες του πορνεύσουν πίσω από τους θεούς τους, κάνουν τους γιους σου να πορνεύσουν πίσω από τους θεούς τους." (Έξοδος λδ: 34: 13-16).

Τα παραπάνω λόγια, είναι κάτι παραπάνω από ξεκάθαρα για τον λόγο που ο Θεός δεν θέλει να γίνονται επιμειξίες του λαού του με τους απίστους.

Το ίδιο φυσικά γράφει και η Καινή Διαθήκη για τους γάμους των Χριστιανών με μη Χριστιανούς:

"Μη ομοζυγείτε με τους απίστους· επειδή, ποια συμμετοχή έχει η δικαιοσύνη με την ανομία; Και ποια κοινωνία έχει το φως προς το σκοτάδι; 15 Και ποια συμφωνία έχει ο Χριστός με τον Βελίαλ; Ή, ποια μερίδα έχει ο πιστός με τον άπιστο; 16 Και πώς να συμβιβαστεί ο ναός τού Θεού με τα είδωλα; Επειδή, εσείς είστε ναός τού ζωντανού Θεού, όπως είπε ο Θεός, ότι: «Θα κατοικώ ανάμεσα σ' αυτούς και θα περπατάω· και θα είμαι Θεός τους, κι αυτοί θα είναι λαός μου». 17 Γι' αυτό, «βγείτε έξω από ανάμεσά τους και αποχωριστείτε», λέει ο Κύριος, «και μη αγγίξετε τίποτε ακάθαρτο»· και «εγώ θα σας δεχθώ," (Β΄ Κορ. 6/στ: 14-17).

Το ότι σήμερα ΔΕΝ ακολουθούνται οι ιεροί κανόνες από πολλούς ιερείς στην αλλοδαπή, αλλά ΚΑΙ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ, όχι μόνο δεν αποδεικνύει τη θέση του Θεού ως εσφαλμένη, αλλά ακριβώς το αντίθετο! Το ότι ΔΕΝ δίνουν οι περισσότεροι σήμερα σημασία σε αυτή την ξεκάθαρη απαγόρευση γάμου με τους απίστους, είναι ένας από τους σημαντικότερους λόγους που σήμερα στην Ελλάδα έχουμε τόσο χάλι στο θέμα της πίστης. Το ότι κάποιος βαπτίζεται Ορθόδοξος, δεν είναι εγγύηση ούτε για το ότι θα παραμείνει στην πίστη, ούτε για το ότι ανατρέφεται με τις Χριστιανικές αρχές. Γι' αυτό και στους 100 Έλληνες, δύσκολα θα βρεις έναν που να γνωρίζει σωστά την Ορθόδοξη πίστη.

Συνεπώς, όπως έκαναν ενωρίτερα οι αρχαίοι λαοί του Θεού και αναμειγνύονταν με τα έθνη, με αποτέλεσμα να χάσουν την ευλογημένη κληρονομιά της αληθινής πίστης, ΤΟ ΙΔΙΟ συμβαίνει και σήμερα. Γι' αυτό τόση βία και κατάπτωση στην καθημερινή ζωή των Νεοελλήνων. Γι' αυτό και οι περισσότεροι Έλληνες μεγαλώνουν ως Δυτικοί και όχι ως Ορθόδοξοι.

Η σημερινή κατάσταση της Ελληνικής κοινωνίας, είναι ενδεικτική της κατάπτωσης που δημιουργεί η παρακοή στο: "μη ομοζυγείτε με τους απίστους". Και ο Θεός δεν το έχει σε τίποτα να μας αφήσει να δρέψουμε τους καρπούς της πορείας μας, και να κάνει νέα αρχή με άλλο έθνος πιστό στις προτροπές Του. Σίγουρα, επειδή δεν είναι αναγκαστικό το ότι θα παρασυρθούν όλοι, πάντα μένει ένα ΥΠΟΛΟΙΠΟ σαν τον Νώε, και σαν τον Αβραάμ, και σαν τους 7.000 Εβραίους που δεν λάτρευσαν τον Βαάλ σε ένα έθνος Εκατομμυρίων. Όμως, η πλειονότητα του έθνους πάει στράφι και διαλύεται. Πάντα έτσι γίνεται. Είναι κοινωνικός νόμος.

"Λέω, λοιπόν: Μήπως ο Θεός απέρριψε τον λαό του; Μη γένοιτο· επειδή, και εγώ Ισραηλίτης είμαι, από το σπέρμα τού Αβραάμ, από τη φυλή τού Βενιαμίν. 2 Ο Θεός δεν απέρριψε τον λαό του, που τον προγνώρισε. Ή, δεν ξέρετε τι λέει η γραφή για τον Ηλία; Πώς μιλάει στον Θεό ενάντια στον Ισραήλ, λέγοντας: 3 «Κύριε, θανάτωσαν τους προφήτες σου, και κατέσκαψαν τα θυσιαστήριά σου· και εναπέμεινα μόνος εγώ, και ζητούν την ψυχή μου». 4 Αλλά, τι του αποκρίνεται ο Θεός; «Άφησα στον εαυτό μου 7.000 άνδρες, που δεν έκαμψαν το γόνατο στον Βάαλ». 5 Έτσι, λοιπόν, και στον τωρινό καιρό απέμεινε κάποιο υπόλειμμα, σύμφωνα με εκλογή κατά χάρη" (Ρωμαίους 11/ια: 1-5).

Πάντα έτσι γίνεται μετά από τις επιμειξίες. Μένει ένα υπόλοιπο που γίνεται η μαγιά για νέα ανάπτυξη ισχυρότερη. Το υπόλοιπο αυτό, μεταδίδει την ορθή πίστη στις επόμενες γενιές, και αναπτύσσεται και πάλι ο λαός του Θεού ακόμα ισχυρότερος.

Το ζήτημα του κατακλυσμού δεν είναι δικανικό. ΔΕΝ ήταν η καταστροφή ο στόχος. Δεν ήταν θέμα εκδίκησης. Ήταν θέμα παράδοσης στους εχθρούς τους και στα στοιχεία της φύσης. Στη γλώσσα της Παλαιάς Διαθήκης, υπάρχει το στοιχείο της Θεοδικείας. Οι άνθρωποι της Παλαιάς Διαθήκης, έβλεπαν τον Θεό ως έναν Αφέντη, ως έναν σκληρό Κύριο που απαιτούσε εκδίκηση από τους αμαρτάνοντας. Και μόνο στην εποχή της Καινής Διαθήκης ο Χριστός μας διόρθωσε την άποψη που βλέπουμε τον Θεό.

Οι πιστοί της Παλαιάς Διαθήκης, είδαν τον Κατακλυσμό ως "τιμωρία Θεού" για τις ανομίες τους. Και έτσι το κατέγραψαν στην Παλαιά Διαθήκη. Στην πραγματικότητα όμως, η δική τους οπτική τους ξεγελούσε! Ο Θεός τους αγαπούσε τόσο, ώστε ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕΙ για τον Κατακλυσμό μέσω του Νώε, ο οποίος τους κήρυττε επί πολλά χρόνια να μπουν και αυτοί στην Κιβωτό να σωθούν. Αυτοί δεν πίστεψαν!

Αυτή η προειδοποίηση από μόνη της, δείχνει κάτι πολύ σημαντικό: Ότι ο Θεός ΔΕΝ ήθελε κατ' ανάγκην την καταστροφή τους. Διαφορετικά ΔΕΝ θα τους προειδοποιούσε, αλλά θα έπαιρνε μακριά από την περιοχή τον Νώε και τα ζώα που ήθελε να σώσει. Το ότι όμως τον άφησε να φτιάχνει ένα μεγάλο πλοίο στη στεριά για χρόνια, ήταν η καλύτερη ΕΜΠΡΑΚΤΗ δήλωση, ότι αυτό που κήρυττε ο Νώε το πίστευε σοβαρά, ώστε να σωθούν και οι άλλοι.

Η ουσία της τιμωρίας των Αδαμιτών με τον Κατακλυσμό λοιπόν, είναι ότι ο Θεός ΔΕΝ τους διαφύλαξε από τη βιαιότητα των στοιχείων της φύσης. Άφησε τα ξεχειλισμένα ποτάμια να τους πνίξουν όλους, ΑΦΟΥ ΟΜΩΣ ΠΡΩΤΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΝΩΕ ΕΠΙ ΣΕΙΡΑ ΕΤΩΝ, όσο κατασκευαζόταν η κιβωτός. Αν υπάκουαν και σώζονταν, θα γινόταν μια νέα αρχή ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ. Δεν άκουσαν, και η αρχή έγινε μόνο με το υπόλοιπο του Νώε.

Συνεπώς, εφ' όσον το θέμα δεν είναι ότι ο Θεός ήθελε κατ' ανάγκην το θάνατό τους, δεν υπήρχε λόγος να κυνηγήσει τους διεσπαρμένους Αδαμίτες. Τον ενδιέφερε να σωθούν οι πιστοί, και να κάνουν μια νέα αρχή, και όχι να πεθάνουν όλοι. Αυτό επετεύχθη με τον Νώε. Γιατί λοιπόν να κυνηγήσει τους άλλους;

Κάθε αμαρτία, έχει συνέπειες σε όλη την κτίση. Με κάθε μας αμαρτία, ο εχθρός της ανθρωπότητας ο διάβολος, κερδίζει τόπο και νομικά δικαιώματα πάνω μας. Αυτός είναι που μας οδηγεί στην αμαρτία, γιατί γνωρίζει, ότι όταν απομακρυνόμαστε από τον Θεό, ο Θεός ΠΑΥΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΣΩΖΕΙ. Μας αφήνει στο έλεος ενός εχθρικού κόσμου φθοράς και ανταγωνισμού, με τους νόμους της ζούγκλας. Αυτό έγινε και με τον Κατακλυσμό του Νώε.

Άρα, ο τρόπος με τον οποίο ο Θεός τους τιμώρησε, ήταν με το να μην αποτρέψει τον πνιγμό τους. Και ο λόγος που αναφέρεται ότι ο Θεός έφερε τον Κατακλυσμό, είναι επειδή ο Θεός είναι αυτός που δίνει τη συγκατάθεσή του ή εμποδίζει τα στοιχεία της φύσης να δράσουν με έναν καταστροφικό τρόπο. Άλλο όμως είναι να φέρνεις μια καταστροφή ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΣ ΤΗΝ, και άλλο είναι να την φέρνεις ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΑ ΠΡΟΚΑΛΩΝΤΑΣ ΤΗΝ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ήταν φυσικό φαινόμενο που ο Θεός το επέτρεψε να συμβεί. Αφού όπως προειδοποίησε!
 

Ο Θεός περίμενε τη γέννηση του Αδάμ για εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια προϊστορίας των Χόμο Σάπιενς που ήταν κατ’ εικόνα Θεού πλασμένοι, για τον ίδιο ακριβώς λόγο που περίμενε ακόμα περισσότερο, για να γεννηθεί μια γυναίκα τόσο αγνή που να γεννήσει τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό. Ο Αδάμ ήταν ο άνθρωπος εκείνος, που σε όλες τις χιλιετίες ως τότε, άξιζε τη φιλία και την επιδοκιμασία του Θεού για την αγνότητά του και για τη ζωή του. Αν είχε γεννηθεί ένας τέτοιος άνθρωπος ενωρίτερα, αυτόν θα επέλεγε ο Θεός για να τον καταστήσει "Υποστατική αρχή" της ανθρωπότητας. Όπως αν είχε γεννηθεί μια γυναίκα τόσο αγνή όσο η Παναγία ενωρίτερα, θα είχαμε την ενανθρώπιση του Κυρίου Ιησού Χριστού σε παλαιότερο χρόνο.

Εδώ ΠΙΘΑΝΟΛΟΓΩ ότι ίσως να παίζει ρόλο και η πρόγνωση του Θεού. Δηλαδή, ίσως να ήταν ο καλύτερος συνδυασμός για μια επιτυχή έκβαση της ιστορίας της ανθρωπότητας σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας. Αλλά αυτό είναι απλώς πιθανολογία που δεν γνωρίζω πόσο σωστό είναι.

Το γεγονός είναι ότι ο Θεός δεν έχει πρόβλημα να περιμένει ως άχρονος. Τα πάντα θα γίνουν στον καιρό που πρέπει. Και ακόμα και αν σκεφθούμε ότι ο Θεός είναι άχρονος, αλλά εμείς βιώνουμε τα δεινά της ιστορίας, στην ουσία κάθε γενιά δεν ζει πάνω από έναν αιώνα. Συνεπώς και για κάθε άνθρωπο που γεννιέται, δεν θα άλλαζε τίποτε αν η ιστορία "κόνταινε". Σημασία έχει να γίνουν όλα σωστά και από τους κατάλληλους ανθρώπους, και όχι να γίνουν γρήγορα. Τι σημασία έχει ο χρόνος για τον Άχρονο; Και τι αξία έχουν οι χιλιετηρίδες για κάποιον που ζει μόνο 80 χρόνια; Με δεδομένη την αιωνιότητα του Μέλλοντα Αιώνα, όλα αυτά θα είναι κάποτε κακό όνειρο, που κατά την Αγία Γραφή "ούτε στο νου θα μας έρχονται". Ο Αδάμ θα ήταν η "μαγιά" για να μεταδοθεί το Άγιο Πνεύμα σε κάθε άνθρωπο. Και η αποτυχία ακόμα και αυτού του ξεχωριστού ανθρώπου, και η αναγκαιότητα να ενανθρωπίσει ο Ίδιος ο Θεός, είναι ενδεικτική της δυσκολίας του εγχειρήματος.

Η αποτυχία του Αδάμ, ΔΕΝ ήταν η αιτία της ενσάρκωσης του Χριστού. Αλλοίμονο αν ένας "αποτυχημένος", ή ακόμα και ο διάβολος που τον πλάνησε, γινόντουσαν αιτία ενανθρώπισης του Θεού! Ο Ιησούς ούτως ή άλλως θα ενανθρώπιζε. Γιατί μπορεί ο Αδάμ να πετύχαινε να νικήσει τον θάνατο, όμως ΔΕΝ θα μπορούσε ποτέ να ενώσει τον Θεό με τον άνθρωπο. Χωρίς την ενανθρώπιση του Χριστού, ο Θεός θα ήταν ο αιωνίως άγνωστος και ακατανόητος Θεός του Επίκουρου, που δεν έχει καμία σχέση με το σύμπαν. Όμως η ενανθρώπιση, ένωσε τον Θεό με τον άνθρωπο, και οδήγησε τον άνθρωπο, όχι απλώς στο "γιάτρεμα" για το οποίο αγωνίσθηκε ο Αδάμ, αλλά ακόμα πιο πάνω. Οδήγησε τον άνθρωπο στην ένωση με τον Θεό. Γιατί Θεός και άνθρωπος ενώθηκαν στο πρόσωπο του Χριστού.

Η αποτυχία του Αδάμ, κατέδειξε επίσης με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο το γεγονός ότι ο άνθρωπος ΔΕΝ μπορεί να σωθεί μόνος του, χωρίς τη βοήθεια του Θεού. Μπορούμε να εκτιμήσουμε πλέον την αξία της ενανθρώπισης του Χριστού, αν αναλογισθούμε ότι ακόμα και αυτός ο ξεχωριστός άνθρωπος, ο Αδάμ, τον οποίο ο Θεός επέλεξε για τις εξαιρετικές του ιδιότητες ως υποστατική αρχή της ανθρωπότητας, ακόμα και αυτός ΔΕΝ ήταν δυνατόν να μας σώσει χωρίς Χριστό. Όλα προεγνωσμένα στη βούληση του Θεού, και όλα τακτοποιημένα με τον καλύτερο τρόπο.

Η αδυναμία του Αδάμ, ΔΕΝ ήταν στην κατασκευή, αλλά στη βούληση. ΚΑΘΕ άνθρωπος ΑΝ ΘΕΛΕΙ μπορεί να Θεωθεί. Αλλά δεν έχουμε την καλή βούληση. Δια του Αδάμ ο Θεός μας έδειξε ότι με τη δική Του βοήθεια, ακόμα και ΜΕΤΑ τις αποτυχίες μας, μπορούμε ακόμα να σωθούμε εν Χριστώ Ιησού. Γιατί και ο Αδάμ εν τέλει σώθηκε και αυτός δια Ιησού Χριστού. Και ακόμα, έγινε πρόγονος του Χριστού, παρά τις ενδιάμεσες αποτυχίες των απογόνων του επί χιλιετηρίδες. Ο χρόνος δεν έχει σημασία, αλλά το αποτέλεσμα. Η υποστατική αρχή της ανθρωπότητας, ο πρώτος Αδάμ, σήμερα ζει με τον Θεό ως αναστημένη ψυχή εν Αγίω Πνεύματι, και περιμένει και αυτός την ανάσταση των αφθάρτων σωμάτων, για να βιώσει και με το σώμα, τη ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Ακριβώς επειδή ο Θεός μας έχει δώσει την ελεύθερη βούληση, έδωσε τη δυνατότητα στον καλύτερο από εμάς να δοκιμάσει. Όχι επειδή ο Θεός δεν γνώριζε την αδυναμία μας, αλλά ΓΙΑ ΝΑ ΤΗ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ. Οι δοκιμασίες, δεν είναι για να μάθει ο Θεός τι είμαστε, αλλά για να το μάθουμε εμείς.

Δεν υπήρχε εναλλακτική λύση από την ενσάρκωση του Χριστού. Και αυτό μας το έδειξε ξεκάθαρα, με την αποτυχία στην οποία κατέληξε ο Αδάμ, παρά το ότι του είχε δώσει ακόμα και ειδικό "στεγανό" χώρο χωρίς προκλήσεις, τον κήπο της Εδέμ. Ναι, η Εύα πλανήθηκε από τον Όφη - Διάβολο. Όμως μας λέει η Αγία Γραφή ότι ο Αδάμ ΔΕΝ πλανήθηκε, αλλά εκουσίως τράβηξε το δικό του δρόμο. Ακόμα και αυτός ο αγνότερος απ' όλους ως τότε! Αλλά μετά την αμαρτία για τους δικαίους υπάρχει πάντα η μετάνοια, πάντα με ελευθερία βούλησης.

Όπως είπα και πιο πάνω, η ενανθρώπιση, ΔΕΝ έγινε εξ' αιτίας του Αδάμ. Θα γινόταν ούτως ή άλλως. Απλώς, με την ενανθρώπιση, επετεύχθη όχι μόνο η Θέωση, την οποία ο Αδάμ ΔΕΝ θα μπορούσε να ολοκληρώσει χωρίς τον Χριστό, αλλά επετεύχθη και αυτό στο οποίο ο Αδάμ απέτυχε. Και η Παναγία, πέτυχε αυτό στο οποίο απέτυχε η Εύα.

 

Η πορεία της ανθρωπότητας δεν ήταν "προδιεγραμμένη", αλλά ΠΡΟΕΓΝΩΣΜΕΝΗ. Έχει μεγάλη διαφορά. Και βάσει πρόγνωσης, τόσο ο Αδάμ, όσο και όλοι οι σεσωσμένοι, είναι γνωστοί στον Θεό ανέκαθεν. Καθώς είναι και γραμμένο: "καθώς και εξελέξατο ημάς εν αυτώ προ καταβολής κόσμου είναι ημάς αγίους και αμώμους κατενώπιον αυτού, εν αγάπη" (Εφεσίους 1/α: 4).

Ο Αδάμ ΠΕΤΥΧΕ τη σωτηρία του μέσω μετανοίας! Επίσης ΠΕΤΥΧΕ να γίνει προπάτορας ενός λαού, από τους απογόνους των οποίων εν τέλει, μετά από 5.500 χρόνια γεννήθηκε ο Σωτήρας! Συνεπώς ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΣΩΣΤΗ Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥ ΑΔΑΜ ως "μαγιάς".

Ας μην ξεχνάμε όμως, ότι ο Αδάμ εκτός από "μαγιά", ήταν και ΠΡΟΣΩΠΟ. Ένα πρόσωπο που τελικά σώθηκε και συγκαταριθμείται πλέον μεταξύ των αγίων του Θεού! Το τελικό αποτέλεσμα λοιπόν, δείχνει ότι και η ΠΡΟΓΝΩΣΗ του Θεού ήταν σωστή, και ότι τόσο ο Αδάμ, όσο και οι πιστοί που βγήκαν και θα συνεχίσουν να βγαίνουν ως το τέλος της ανθρώπινης ιστορίας από αυτή την ιστορία, ήταν ΠΡΟΕΓΝΩΣΜΕΝΟΙ από τον Θεό. Γι' αυτό προηγουμένως γράφθηκε ότι κατά τη γνώμη του γράφοντος, έχει σημασία και η πρόγνωση του Θεού για την καλύτερη δυνατή διαμόρφωση της ιστορίας. ΠΡΟΣΟΧΗ! Όχι προορισμό, αλλά ΠΡΟΓΝΩΣΗ. Μη το ξεχνάμε. Σε όλα αυτά, η δική μας επιλογή παίζει ρόλο. Και ο Θεός προγνωρίζει και κάνει τις ενέργειές Του με τη νίκη σίγουρη. Άλλωστε, όταν χρησιμοποιούμε "μαγιά", το ζητούμενο ΔΕΝ είναι η μαγιά, αλλά το αποτέλεσμα!!! Έτσι και η επιλογή του Αδάμ, δεν ήταν το ζητούμενο, αλλά το αποτέλεσμα, που ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΦΑΝΕΙ ΠΛΗΡΩΣ.

 

Όμως, το ότι νικήθηκε ο θάνατος, ΔΕΝ σημαίνει ότι είναι μια νίκη που θα τη δρέψουν όλοι οι άνθρωποι. "Αν δεν αγωνισθεί κάποιος στο στάδιο νόμιμα, δεν στεφανώνεται" Λέει η Αγία Γραφή: "Αν, μάλιστα, και αγωνίζεται κάποιος, δεν στεφανώνεται, αν δεν αγωνιστεί νόμιμα. 6 Ο γεωργός που κοπιάζει πρέπει πρώτος να μετέχει στους καρπούς. 7 Να εννοείς αυτά που λέω· και είθε ο Κύριος να σου δώσει σύνεση σε όλα· 8 να θυμάσαι τον Ιησού Χριστό από το σπέρμα τού Δαβίδ, που αναστήθηκε από τους νεκρούς, σύμφωνα με το ευαγγέλιό μου· 9 για το οποίο κακοπαθώ μέχρι δεσμών, σαν κακούργος· αλλά, ο λόγος τού Θεού δεν δεσμεύεται. 10 Γι' αυτό, τα υπομένω όλα για τους εκλεκτούς, για να απολαύσουν κι αυτοί τη σωτηρία που είναι στον Ιησού Χριστό μαζί με αιώνια δόξα. 11 Πιστός είναι ο λόγος· επειδή, αν πεθάναμε μαζί του, θα ζήσουμε και μαζί του" (Β΄ Τιμόθεον 2/β:5).

Όπως ελάχιστοι θα πάνε στο φεγγάρι, παρά την κατάκτηση αυτή της ανθρωπότητας, ελάχιστοι θα Θεωθούν. Οι λοιποί θα λάβουν μέρος στην ανάσταση δικαίων και αδίκων, και θα ζήσουν στους αιώνες, με μια ζωή, ανάλογη με τον κόπο που κατέβαλαν και την αγάπη τους. Ανάλογα με τον αγώνα του θα στεφανωθεί ο καθένας.

Γι' αυτό υπάρχει η Εκκλησία. Για να δίνει τον τρόπο του αγώνα της ψυχοθεραπείας. Για να προετοιμάσει τους δικαίους που ακούνε την κλήση του Θεού και ανταποκρίνονται, να βιώσουν στον Μέλλοντα Αιώνα, όσο το δυνατόν περισσότερες από τις ευλογίες της Θέωσης. Γιατί ο Θεός είναι άπειρος. Και το άπειρο, ποτέ δεν μετέχεται ολόκληρο. Αλλά τα κτιστά νοήμονα όντα, "από δόξης εις δόξαν" μετέχουν τόσες από τις άκτισες ενέργειες του Θεού, όσες τους επιτρέπει η προαίρεσή τους. Τόσο στον παρόντα, όσο και στον Μέλλοντα.

Για μερικούς λοιπόν, η θυσία του Χριστού δεν θα δώσει καρπούς και νίκη, αλλά αιώνια αποτυχία. Η ελευθερία βούλησης το εγγυάται αυτό.